KAΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΛΤΟ

Πολλές ιστορίες μπορεί να διηγηθεί κανείς για τον Μιλτιάδη Εβερτ  που έχασε τη μάχη με το θάνατο,αφού πάλεψε γενναία περίπου για μια δεκαετία σειρά προβλημάτων υγείας, Χωρίς ποτέ όμως αυτές οι εξελιξεις να απενεργοποιήσουν τα πολιτικά του αντανακλαστικά.

Κάποιες ιστορίες φέρνουν γέλια. Κάποιες  χαράσσουν πικρά χαμόγελα. Για την  κεντροδεξιά  μετά την αποχώρηση του Καραμανλή από την ηγεσία της Ν.Δ και την μεταπηδησή του στην προεδρία της Δημοκρατίας.

Στις εκλογές του 2004, μετά βίας περπατούσε. Οι συνοδοί του ανήσυχοι προσπαθούσαν να τον προστατεύσουν σε κάθε του βημα. Όμως ο άνθρωπος αυτός όταν έμπαινε σε τηλεοπτικό στούντιο ή έβγαινε να μιλήσει σε ραδιοφωνική συχνότητα  ξαναγινόταν ο παλιός μαχητικός σαρωτικός μπουλντόζας.

Με θέρμη και πάθος για τη Ν.Δ. 

Ο Μιλτιάδης Έβερτ είχε την ευφυία να διαμορφώσει από τα πρώτα του πολιτικά βήματα ένα προφίλ ανανεωτικού πολιτικού, που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την εκρηκτικότητα του χαρακτήρα του. Είχε το ταλέντο να διαλέγει συνομιλητές και συνεργάτες που έχτισαν το μύθο του και τον έβαλαν στην πορεία για τη Δημαρχία.

Ήταν εξωστρεφής, καλοφαγάς, φωνακλάς, θύμωνε, μάλωνε, γελούσε, σχεδιάζε. Είχε στρατηγική.

Είναι οι μεγάλες στιγμές του Έβερτ. Και οι πρώτες αναλαμπές για την πολύπαθη Αθήνα ότι μπορεί να μετατραπεί από τριτοκοσμική πρωτεύουσα του εγχώριου δήθεν πασοκικού σοσιαλισμού της δεκαετίας του '80, σε μια πραγματικά ευρωπαϊκή πόλη. Ο Δήμαρχος Έβερτ, έφερε φως και τέχνη σε μια σκοτεινή μίζερη βρώμικη πρωτεύουσα,  την ίδια ώρα που κατέλυε στην πράξη  την πιο φασιστική περίοδο χειραγώγησης των κρατικών μέσων από τη μεταπολίτευση και μετά, στήνοντας τον πρώτο ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό.

Του καταλόγιζαν  δράση του στην ΕΚΟΦ. Όμως στη δεκαετία του 80, η δεξιά πλευρά του κόμματος τον είχε θεση απέναντί της γιατι τη μοιραία νύχτα της διαδοχής του Καραμανλή, λίγο πριν τα ξημερώματα, λέγεται ότι στο  σπίτι του επεβλήθη η στροφή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στον Ράλλη και μάλιστα την ώρα που ο έταιρος διεκδικητής της προεδρίας Ευάγγελος Αβέρωφ διαβεβαίωνε τους ανήσυχους δικούς του ότι «το άτι τραβάει»... Άλλαι αι βουλαί του θεού της Πολιτείας! Τότε.

Η  εκλογή του στην ηγεσία της Ν.Δ έρχεται μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον Σαμαρά και την απώλεια της πλειοψηφίας στις εκλογές που ακολούθησαν. Είχε προηγηθεί μια περίοδος εντόνων τριβών και διαγκωνισμών  του με τον Σαμαρά καθώς και οι εκατέρωθεν παραιτήσεις τους από την κυβέρνηση.

Η περίοδος στο τιμόνι της Ν.Δ δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Ποτέ δεν έχασε τη μαχητικοτητά του. Έδειξε όμως ότι ατόνησε η ικανότητά του να διαλέγει σωστούς συμβούλους και καλό επιτελείο συνεργατών.  Λες και είναι η ειμαρμένη για τους αρχηγούς της Κεντροδεξιάς. 

Τα γεγονότα πριν το ‘93 και η σοβούσα κρίση στο κόμμα, δυσκόλεψαν την πορεία του. Η αθέτηση  δε της συμφωνίας από τον Αντώνη Σαμαρά και της ΠΟΛΑΝ να στηρίξει υποψήφιο της Ν.Δ για την προεδρία της Δημοκρατίας το ‘96 τον απέτρεψε από το να γίνει πρωθυπουργός. Έτσι αντί του αείμνηστου Τσαλδάρη ο Σαμαράς  στηρίζει Στεφανόπουλο και η απόφασή του αυτή εξασφαλίζει εννέα ακόμη χρόνια κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.  Η προεδρική μοίρα του Έβερτ ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Μέσα από φραστικούς σολικισμούς και γηπεδική συμπεριφορά κατορθώνει όμως στις εκλογές του ‘96, να ανεβάσει τα ποσοστά της Ν.Δ., να τη συσπειρώσει και να χάσει αξιοπρεπώς.

Δεν θα αναφερθώ στο πως έγινε η μετάβαση στον Καραμανλή το νεώτερο.

Δεν θα σταθώ περισσότερο στις μετέπειτα εξελίξεις.

Γράφω αυτές τις γραμμές αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν πολιτικό του οποίου ουδέποτε υπήρξα  φίλος.

Οφείλω όμως  σεβασμό σε αυτόν που  κάποτε μου άπλωσε το χέρι,  με έγνοια για έναν νέο άνθρωπο και για την παράταξη στην οποία ήθελε να μεταγγίσει νέο αίμα. Δεν έχει σημασία το πότε και πώς. Τα αφήνουμε στη λήθη του παρελθόντος.

Γράφω αυτές τις γραμμές για να του πω -αν έχει καποια σημασία πια- μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο ευχαριστώ και να του ευχηθώ καλό ταξίδι. Με συγκλονισμό από το δέος της συνειδητοποίησης ότι όλοι αυτοί που κάποια στιγμή  πικράναμε, απομακρύναμε, αμφισβητήσαμε ή απαξιώσαμε, μας έδωσαν μαθήματα ζωής και πολιτικής.

Γιατί η πολιτική είναι ζωή. Είναι το ζοφερό σήμερα που βιώνουμε, με μικρόψυχες, φτηνές ηγεσίες που περνούν λάθος πρότυπα και μηνύματα σε ώρες συγκλονιστικά κρίσιμες για την επιβίωση αυτού του τόπου.

Υ.Γ. Όσο θυμάμαι την εικόνα του στην πλατεία Λυκαβηττού να πηγαίνει από το χέρι τον Αζάνκα στο βαφτηστήρι του, σκέφτομαι ότι αυτος ο άνθρωπος πολιτεύθηκε σε μια μεγάλη αντίφαση, Αυτή που φιλοτέχνησε ένα σκληρό πολιτικό προφίλ σε μια καρδιά κάποιες στιγμές μικρού παιδιού.

Καλό  ταξίδι!

* Γράφει η ΦΩΚΙΑ