Ο ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ

                                                                                                  Γράφει ο Κεκράκτης

  

Α. Ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια

Η απόσταση ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος- αν αποφασίσουμε να αγνοήσουμε ότι στην πολιτική δεν υφίστανται απόλυτες τιμές- μπορεί να είναι τόση, όση αυτή της λογικής με την παράνοια.

Η προσομοίωση στην δραματική πραγματικότητα του τόπου λέει ότι θα μπορούσε να ήταν σωστή η αρχική  επιλογή της Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά να αντιταχθεί στο μνημόνιο.

Αν είχε επενδύσει σοβαρά  στο «άλλο μείγμα πολιτικής» και δεν είχε επιδερμικά, παράλογα, στείρα και τοξικά αφήσει τις κραυγές και τους ψιθύρους να εκτοξεύουν λάσπη και κατηγορίες.  Να αναπτύσσουν συνωμοτικές θεωρίες, περί προδοσίας, προθύμων, ενδοτικών, κλπ… 

Αν στη Ν.Δ -μετά το 2009 -δεν γινόταν αυτομάτως πολιτική επιλογή, οι «φωνές που ακούει» το παρεάκι με τα γυαλισμένα μάτια που αποτελεί το στενό πυρήνα σκέψης και καθοδηγεί τις επιλογές του Αντώνη Σαμαρά…

Όλο αυτό θα μπορούσε να ενδυθεί το μανδύα της γραφικότητας αν δεν το καθιστούσε επικίνδυνο η υφέρπουσα «παρακρατική» ροπή τινών εκ των συνομιλητών του σημερινού προέδρου της ΝΝΔ-Δ21, η οποία θα πρέπει να αρχίσει να απασχολεί σοβαρά τους υποψιασμένους ή ανησυχούντες του φιλελεύθερου χώρου. Για πολλούς λόγους. Με βασικότερο ίσως την επιχείρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη  να εισαχθούν -όλοι αυτοί- ως έχοντες «νόμιμη μοίρα» στην  πολιτική καθημερινότητα, μέσω της λαϊκής κολυμπήθρας, στις επικείμενες εκλογές .

Β. Έσπασε η σπονδυλική στήλη της ΝΔ

Η μακρόσυρτη εισαγωγή αποσκοπεί να αναλύσει το λάθος στο χρόνο και να αιτιολογήσει γιατί η ανάποδη στροφή Σαμαρά από το.. «όχι στους πρόθυμους», στο «εμείς είμαστε οι πραγματικοί πρόθυμοι» του μνημονίου, κινδυνεύει να σπάσει εντελώς, την ήδη τσακισμένη σπονδυλική στήλη της Ν.Δ.

Παρά το γεγονός ότι αποτελεί ισχυρότατο συνεκτικό ιστό η προοπτική μιας εκλογικής νίκης.

Ο πολιτικός που ηγείται αυτή τη στιγμή του δευτέρου πυλώνα της συγκυβέρνησης Παπαδήμου έκτισε το προφίλ του πάνω σε κραυγές άρνησης, όχι σε φωνές συναίνεσης.

Γνωρίζει μόνο να αντιτίθεται. Ποτέ δεν εργάστηκε στην κατεύθυνση της πρότασης  και της σύνθεσης. Η απόλυτη αλήθεια είναι ότι δεν εργάστηκε ποτέ στη ζωή του για τίποτε, όμως αυτό, μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ανάλυσης στο μέλλον, όταν θα τελείται το μνημόσυνο της πολιτικής του διαδρομής. Όχι τώρα.

Γ. Η θηλειά στο λαιμό του Σαμαρά

Ευτυχώς  η κυβέρνηση αυτή οφείλει και υποχρεούται να συνθέσει. Οφείλει και υποχρεούται, προκειμένου να αποφύγει η χώρα μια ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν αντέχει σε ένα τέτοιο πλαίσιο.

Ήδη το γεγονός της υποχρεωτικής αναδίπλωσης, του απόλυτου αδειάσματος της πολιτικής του, τον έχει φέρει στα όριά του.

Όποιος τον γνωρίζει έστω και ελάχιστα αντιλαμβάνεται ότι είναι μια προσωπικότητα με μηδαμινή αντοχή και ψυχραιμία. Ένας χαρακτήρας που αντιδρά σπασμωδικά και μικρόψυχα.

Οι δύο αντιπρόεδροι του, τους οποίους έστειλε στο λάκκο των λεόντων,  έχουν και την αρετή της υπομονής και τη δυνατότητα του ελιγμού.

Αυτό ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να το αντέξει.

Να είναι ο ίδιος πρωθυπουργός εν αναμονή και να στρώνονται κόκκινα χαλιά για το Φον -Δημητράκη, είναι κάτι που ξεπερνά τα όριά του...Ακόμη και αν αυτό ήταν δική του επιλογή.

Δ. Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις… 

Όλα τα παραπάνω ισχύουν πολλώ δε μάλλον όταν έχει αντιληφθεί ότι ακόμη και αν κάποια στιγμή λάβει εντολή διακυβέρνησης, θα είναι καταναγκαστική συγκυβέρνηση και με χρονικό ορίζοντα ίσως ίδιο με αυτόν της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Επανέρχομαι στον αρχικό συλλογισμό της απόστασης του σωστού με το λάθος, της λογικής με την παράνοια.

Εάν ο Αντώνης Σαμαράς είχε ακολουθήσει μια σώφρονα και δημιουργικά κριτική στάση απέναντι στις επιταγές του μνημονίου, θα είχε καταστεί ένας αξιόπιστος πόλος και μέσα στη διαρρεύσασα διετία θα είχε εμπεδωθεί εντός και εκτός Ελλάδος η «κυβερνησιμότητά» του.

Ο εξευτελιστικός βιασμός που υπέστη από τους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας, τον ανάγκασε σε μια άγαρμπη και αναιτιολόγητη στροφή, που του δημιούργησε τεράστιο ρήγμα στο εσωτερικό του κόμματός του και του στερεί οριστικά και αμετάκλητα την αυτοδυναμία στις επικείμενες εκλογές.

Ε. Η συνδρομή των… «ειδικών».

Όταν διαγράφεις μέσα σε δυο μέρες δυο βουλευτές διαμετρικά αντίθετης πολιτικής τάσης και επιβάλλεις δύο μέτρα και δυο σταθμά στην εσωτερική διαδικασία, έχεις ήδη περάσει σε φάση «επιθανάτιου ρόγχου» και ας επιχειρούν οι τεθλιμμένοι συγγενείς  να απαλύνουν τις ωδίνες του τέλους σου.

Ο πολιτική κλεψύδρα δεν έχει όμως αδειάσει ακόμη για τον Αντώνη Σαμαρά.

Διακινδυνεύοντας μια πρόβλεψη, είναι βέβαιο ότι είτε αυτός είτε κάποιος φωστήρας του στενού του επιτελείου θα επιταχύνει τις διαδικασίες, με την υπονόμευση της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου

Οργανωμένες τάσεις μέσα στη Ν.Δ δεν υπάρχουν. Κανείς δεν εγγυάται όμως ότι δεν θα προκύψουν, όσο ξεδιπλώνονται τα διοικητικά ταλέντα του αρχηγού της.

Είναι χρυσή ευκαιρία, αυτήν την περίοδο της συμμετοχής του στην «τρόικα των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων»  να επιδώσει διαπιστευτήρια σοβαρότητας και νηφαλιότητας τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην ελληνική κοινωνία.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κινηθεί στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Όπως είναι επίσης βέβαιο ότι στην επόμενη επτακομματική Βουλή όπως δηλούν όλες οι δημοσκοπήσεις και με το ενδεχόμενο της ένταξης της Συμμαχίας της Ντόρας Μπακογιάννη στις αναγνωρισμένες εκ του κανονισμού της Βουλής κοινοβουλευτικές δυνάμεις, η συγκυβέρνηση Σαμαρά ακόμη και αν είναι πρώτος, θα αντιμετωπίσει μια σημαντικότερη δυσκολία από τη διευθέτηση του χρέους.

Τότε λοιπόν, δεν θα είναι αρκετή η παρουσία Βαρτζόπουλου στα κυβερνητικά έδρανα.

Γιατί θα  καταστεί αδήριτη ανάγκη  η «έκτακτη συμμετοχή» του διάσημου τηλεοπτικού ψυχιάτρου Γ. Σούρα ή όποιου άλλου επαΐοντος της κατηγορίας του κριθεί απαραίτητο τη δεδομένη στιγμή.

Και  ο Θεός βοηθός!