Ενας εφιαλτικός διάλογος

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ- Του Αλέξη Παπαχελά
Ε​​ίδα μία σκηνή από το μέλλον τις προάλλες. Ελπίζω να μείνει στη σφαίρα του εφιάλτη, όχι της πραγματικότητας. Είχαν βρεθεί σε ένα δωμάτιο δύο Ελληνες πολίτες, ο ένας χαμηλοσυνταξιούχος και απελπισμένος, ο άλλος απελπισμένος επιχειρηματίας που τα βγάζει πέρα με μεγάλες δυσκολίες. Μαζί τους ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο χαμηλοσυνταξιούχος ήταν ο πιο σαφής απ’ όλους: «Δεν πάει άλλο, ρε παιδιά, αυτή η κατάσταση. Θα μας
κόψουν κι άλλο τις συντάξεις, θα μας πιέσουν πολύ. Πρέπει να πάμε στη δραχμή μήπως και σωθούμε». Ο επιχειρηματίας συνέχισε: «Συμφωνώ. Εγώ δεν μπορώ να πληρώσω άλλους φόρους και εισφορές. Δεν βγαίνει αυτό το πρόγραμμα, ό,τι και να κάνουμε. Πάμε να διαγράψουμε το χρέος και να φύγουμε από το ευρώ». Ο κ. Τσίπρας άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του. Κατόπιν μικρής περισυλλογής απάντησε: «Κοιτάξτε, εγώ προσπάθησα να τα βρω μαζί τους, γιατί ήθελα έναν έντιμο συμβιβασμό. Δεν παλεύονται, όμως. Τους δίνεις μειώσεις στις συντάξεις και μετά σου ζητούν άλλες τόσες. Οσο για το χρέος, μη νομίζετε ότι μας δίνουν τίποτα σπουδαίο, κάτι λίγα, και αυτά με σκληρούς όρους και επιτήρηση. Λέτε να πάρουμε τα 50 δισ. του Σόιμπλε, να διαγράψουμε κι ένα κομμάτι από το χρέος και να “την κάνουμε”;». Οι δύο απλοί πολίτες το σκέφτηκαν λίγο και συμφώνησαν: «Κοίτα να δεις, εδώ που είμαστε τι έχουμε να χάσουμε. Ασε που δεν μας θέλουν και κλείνουν τα σύνορα και μας πετούν από τη Σένγκεν». Ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος μέχρι τότε άκουγε προσεκτικά, χαμογέλασε και σχολίασε: «Εγώ σας το έχω πει από καιρό. Δεν κάνετε, δεν αντέχετε να είστε στο ευρώ. Πάρτε τα 50 δισ. για τα πρώτα δύσκολα χρόνια και μετά βλέπουμε. Στο κάτω κάτω, αν νοικοκυρευτείτε, ξαναμπαίνετε, θα κάνουμε ένα τάιμ άουτ».

Υπάρχει περίπτωση να επαληθευθεί ποτέ αυτός ο διάλογος; Οπως πάμε, μην αποκλείετε τίποτα. Ολοι μας ακούμε σοβαρούς ή «σοβαρούς» ανθρώπους γύρω μας να χάνουν κάθε ελπίδα και να μιλούν για τη δραχμή ως μαγική λύση. Ορισμένοι αδιόρθωτοι, εκτός Ελλάδος, είναι σαφές ότι θέλουν να ξαναβάλουν το Grexit στο τραπέζι. Η κοινωνία βράζει, η οργή ξεχειλίζει και οτιδήποτε δυναμικό και παραγωγικό φεύγει ή προσπαθεί να φύγει τρέχοντας από τη χώρα. Τα ξένα κεφάλαια, χωρίς τα οποία δεν στέκεται στα πόδια της η χώρα, έχουν τρομάξει με την αυτοκαταστροφική αβεβαιότητα και τη συμπεριφορά των κυβερνώντων, που νομίζουν ότι διοικούν ΔΕΚΟ του 1980, στην καλύτερη περίπτωση.
Αν η διαπραγμάτευση πάει έτσι έως τον Μάιο ή Ιούνιο, οπότε τελειώνουν πάλι τα λεφτά και ξαναμπαίνουμε στην «twilight zone», αυτό το σενάριο δεν θα ακούγεται πια τόσο φανταστικό. Μη με ρωτάτε αν και ποιος πιέζει τα πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Σίγουρα κάποιοι ισχυροί παράγοντες εκτός Ελλάδος έχουν αποφασίσει από καιρό πως «η Ελλάδα απλά δεν μπορεί να κάνει την προσαρμογή που απαιτείται». Το πιστεύουν πραγματικά, θέλουν να δώσουν ένα μάθημα σε άλλους Νότιους ή μήπως εκλογικεύουν δικά τους λάθη; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Και μέσα στη χώρα, όμως, έχουμε την ανέπαφη, ισχυρή και ανώνυμη διαπλοκή, που σπρώχνει συστηματικά την Ελλάδα στον γκρεμό και στη δραχμή. Είναι, χωρίς αμφιβολία, «η καλύτερή της». Θα αγοράσει ό,τι έχει μείνει με αξία σε αυτόν τον τόπο τζάμπα, με τα λεφτά που έχει έξω.

Θα κυβερνά σαν μια πραγματική, τριτοκοσμική ολιγαρχία χωρίς κανόνες και θεσμούς στο κεφάλι της. Το ίδιο θα πράττει και το κομμάτι του πολιτικού συστήματος που νιώθει σαν τσέλιγκας που του φόρεσαν φράκο με το ζόρι. Θα έχει φύγει από τη χώρα και το κομμάτι της κοινωνίας που θα βλέπει ότι στην Ελλάδα δεν θα έχει μείνει Ευρώπη για να μείνει... Τέλος καλό όλα καλά, αλλά για ποιον;

Έντυπη