Με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Σημίτη: Ποιος «δεδικαίωται»;

Είθισται να λέμε ότι «ο νεκρός δεδικαίωται». Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι δικαιώνεται για τις πράξεις, τα λάθη ή για τις παραλείψεις του, αλλά ότι δεν μπορεί να διαπράξει άλλα. Είναι σημαντική η ανάλυση που έχει κάνει ο ιστορικός και συγγραφές Απόστολος Δοξιάδης και η οποία παρατίθεται στο τέλος του κειμένου.

Ο Κώστας Σημίτης, λοιπόν, με βάση την ερμηνεία Δοξιάδη «δεδικαίωται».

Στην Ελλάδα, που συνηθίζουμε να αλλάζουμε τις έννοιες των Γραφών και των ρήσεων που περιλαμβάνουν, αρχίσαμε να εξαγνίζουμε τον Κώστα Σημίτη ομοϊδεάτες και αντίπαλοι. Θα μου πείτε αυτό επιβάλλει ο πολιτικός πολιτισμός. Σαφώς. Αλλά ο πολιτικός πολιτισμός δεν ταυτίζεται με τη λήθη. Γιατί ναι μεν ο Κώστας Σημίτης είναι ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά είναι και ο άνθρωπος που την έβαλε χωρίς κανέναν έλεγχο στις τιμές.

Ποιος θυμάται ότι το ματσάκι ο μαϊντανός από 50 δραχμές τη μια μέρα πήγε 50 λεπτά την επομένη; Δηλαδή κέρδος σε 24 ώρες 120 δραχμές για τον έμπορο!!!

Ποιος θυμάται ότι ο όρος «δημιουργική λογιστική», δηλαδή εξαπάτηση μέσω πλασματικών στατιστικών στοιχείων, εφευρέθηκε από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και οδήγησε στη γελοιοποίηση της Ελλάδας και – σε μεγάλο βαθμό – στην είσοδο της χώρας μας στο ΔΝΤ;

Σαφώς είναι ο πρωθυπουργός των μεγάλων έργων. Στα οκτώ χρόνια που άσκησε εξουσία ολοκληρώθηκε μια σειρά μεγάλων έργων που χρηματοδότησε η ΕΕ.

Ποιος θυμάται όμως ότι αυτά τα μεγάλα έργα τα πληρώσαμε χρυσά, ακόμα και στο δεκαπλάσιο της αξίας τους;

Ποιος θυμάται τους δρόμους προς Καλαμάτα που βυθίζονταν, επειδή δεν είχαν γίνει σωστές μελέτες και κατασκευές και έπρεπε να έλθει η κυβέρνηση Καραμανλή με τον Σουφλιά για να τους ολοκληρώσει;

Ποιος θυμάται ότι μέχρι και τυφλές σήραγγες είχαν κατασκευάσει στην Κατάρα, καθώς δεν μπορούσαν να κάνουν αυτό που ο Ευπαλίνος είχε κάνει στη Σάμο 2.500 χρόνια πριν;

Ποιος θυμάται ότι στα Ολυμπιακά έργα έκαναν «πάρτι» οι εργολάβοι και οι Έλληνες ακόμα τα πληρώνουν;

Λέγεται ότι ήταν ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός. Πράγματι αυτό το σύνθημα είχε επιλέξει.

Ποιος θυμάται όμως ότι επί πρωθυπουργίας του εξετράφησαν τα σκάνδαλα των εξοπλισμών, με τα υποβρύχια που έγερναν;

Ποιος θυμάται ότι λόγω των οικονομικών σκανδάλων και της αδιαφάνειας που υπήρχε στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, δηλαδή του ιδρώτα του ελληνικού λαού, δύο υπουργοί του, ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Γιάννος Παπαντωνίου πήγαν φυλακή;

Λένε ότι ανόρθωσε την οικονομία;

Σοβαρά;

Ποιος θυμάται το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου που από τη μια στιγμή στην άλλη εξανεμίσθηκαν περιουσίες, επειδή ο ίδιος ως πρωθυπουργός προέτρεπε τους Έλληνες να επενδύσουν;

Και αν η οικονομική πρόοδος είχε βάσεις πώς μπόρεσε μέσα σε 5 χρόνια να οδηγηθεί στο ΔΝΤ; Μήπως οι διάδοχοί του στην διακυβέρνηση της χώρας διαχειρίστηκαν το απόλυτο κενό που τους κληρονόμησε;

Λένε ότι ήταν δημοκράτης. Μπορεί, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να αποδεχθεί τη μεγαλύτερη αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος στη μεταπολίτευση, με τις στρατιές των ελληνοποιήσεων και των ανύπαρκτων ψηφοφόρων από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης; Ίσως ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης που τότε υπηρετούσε ως υπουργός Δημόσιας Τάξης να θυμάται τι έγινε και ο Καραμανλής ξεκίνησε από τη Ραφήνα για να πάει στη Ρηγίλλης ως Πρωθυπουργός και κατέληξε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για ακόμα τέσσερα χρόνια. Ήταν τα τέσσερα χρόνια που περιγράψαμε παραπάνω ως χρόνια οικονομικής αδιαφάνειας και ρεμούλας που οδήγησαν υπουργούς του Σημίτη στη φυλακή.

Το μόνο που κανείς μπορεί να αναγνωρίσει, χωρίς κριτική στον Κώστα Σημίτη, ήταν η προσπάθεια για ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Μια προσπάθεια όμως που είχε ως εμπνευστή και ενορχηστρωτή τον αδικοχαμένο στην τραγωδία με το Φάλκον, Γιάννο Κρανιδιώτη.

Κι ευτυχώς για την υστεροφημία του, γιατί σε ό,τι αφορά στην πορεία του στα εθνικά, θα τον θυμόμασταν μόνο για την εθνική τραγωδία  των Ιμίων το 1996 και για τις γκρίζες ζώνες της  εθνοβλαβούς Συμφωνίας του Ελσίνκι το 1999.

Κατά τα λοιπά, όπως είπε ο Απόστολος Παύλος (για να θυμηθούμε την πλήρη και σωστή έκφραση), «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας».

Τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του, στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στη μισή κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία πιστά τον υπηρέτησε…

 

 

Η εξήγηση Δοξιάδη

 Με ανάρτησή του ο Απόστολος Δοξιάδης εξηγεί την παρερμηνεία της φράσης «Ο νεκρός δεδικαίωται»

Όπως αναφέρει «Η πλήρης πρόταση, από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Απόστολου Παύλου (6:7) είναι “o γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”

Παράλληλα τονίζει πως  «Ούτε άφεση σημαίνει, ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι κρίνονται από τι έκαναν όσο ζούσαν, όχι αφού πέθαναν. Και κανενός ο θάνατος δεν τον εξαγνίζει από τις πράξεις της ζωής του».

Η ανάρτηση του Απόστολου Δοξιάδη:

Πολλές ανοησίες ακούμε, όποτε υπάρχει ευκαιρία, χάρη στην παρεξηγημένη έκφραση “ο αποθανών δεδικαίωται”, που οι περισσότεροι χρησιμοποιούν σαν να σημαίνει ότι αυτός που πεθαίνει δικαιώνεται — και άρα δεν πρέπει να τον κρίνουμε. Αυτός ο παράλογος ισχυρισμός οφείλεται απλώς σε άγνοια. Η πλήρης πρόταση, από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Απόστολου Παύλου (6:7) είναι “o γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”. Το ρήμα “δεδικαίωται” σημαίνει στην Κοινή, την γλώσσα της Καινής Διαθήκης, “απαλλάσσεται”, “λυτρώνεται”. H δε ερμηνεία του χωρίου, κατά την έγκυρη μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, είναι ότι στον αποθανόντα “η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία”, κοινώς ο νεκρός δεν μπορεί πια να αμαρτήσει. Αυτό είναι όλο. Ούτε άφεση σημαίνει, ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι κρίνονται από τι έκαναν όσο ζούσαν, όχι αφού πέθαναν. Και κανενός ο θάνατος δεν τον εξαγνίζει από τις πράξεις της ζωής του.