Η επιλογή Μητσοτάκη

Στις εκλογές του 2019 ο ελληνικός λαός με την ψήφο του έβαλε φρένο στον επικίνδυνο λαϊκισμό που απειλούσε τη χώρα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός, κατάφερε να δώσει στην Ελλάδα αξιοπιστία.

Με τις αποφάσεις του, τη μεταρρυθμιστική πολιτική του και τη συνέπεια που επέδειξε, έβαλε τη χώρα μας στο δρόμο της ανάκαμψης και έκανε τους πάντες να μιλούν για το ελληνικό οικονομικό θαύμα.

Κατάφερε να αναδιαρθρώσει το ελληνικό κράτος και να πετύχει σε μεγάλο βαθμό τη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή.

Πέτυχε το μεγαλύτερο τουριστικό άλμα όλων των εποχών, σπάζοντας το προ κορωνοϊού ρεκόρ του 2019, μιας και οι τουρίστες γνώριζαν ότι έρχονται σε μια χώρα που εκτός από την ιστορία και το κάλος της, διαθέτει την απαιτούμενη ασφάλεια για τους ίδιους και την οικογένειά τους.

«Βύθισε» στα νερά του Έβρου τα σχέδια του Ερντογάν για μεταναστευτική εισβολή στην Ευρώπη, αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, εν τοις πράγμασι, τα σύνορα της Ελλάδας σε σύνορα της Ευρώπης.

Δημιούργησε διεθνείς συμμαχίες που δίνουν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην περιοχή και την ανέδειξε σε ενεργειακό κόμβο, κρίσιμο και χρήσιμο για την Ευρώπη.

Ανέβασε το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, ανεβάζοντας από τη μια τον κατώτατο μισθό και μειώνοντας, από την άλλη, την ανεργία.

Έδωσε- το σημαντικότερο- ελπίδα και προοπτική στη νέα γενιά, βάζοντας φρένο στην αιμορραγία νέων επιστημόνων στο εξωτερικό.

Όταν λοιπόν ένας πρωθυπουργός κάνει όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια, είναι φυσικό να προηγείται σταθερά του πολιτικού του αντιπάλου στις δημοσκοπήσεις.

Εκείνο που δεν είναι φυσικό είναι να θεωρεί ότι η επόμενη εκλογή έχει τελειώσει. Γιατί οι εκλογές τελειώνουν με την ανακοίνωση του αποτελέσματος. Τότε και μόνο τότε. Και όσοι έχουν διαφορετική άποψη τους θυμίζουμε τις εκλογές του 2000.

Η βεβαιότητα του νικητή, συχνά, γεννά υπέρμετρη σιγουριά και ενίοτε, υπεροψία, που στην περίπτωση της παρούσης κυβερνήσεως, δημιουργήθηκε.

Ο συνδυασμός αυτός είναι – κατά κανόνα- αυτοκτονικός. Προκαλεί απανωτά λάθη και οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Ακόμα και σε έναν ιδιότυπο αυταρχισμό, που σε κόμματα αστικά, μεταφράζεται σε αδιαφορία στην εφαρμογή βασικών αρχών της δημοκρατίας, όπως είναι το απόρρητο των επικοινωνιών.

Δεν θεωρώ δεδομένο ότι γνώριζε ο πρωθυπουργός τι γινόταν με το predator καθώς δεν το λειτουργούσε- όπως όλα δείχνουν- κρατική υπηρεσία, αλλά ιδιώτης. Ωστόσο ο ιδιώτης, προφανώς, ένιωθε ότι απολαμβάνει το ακαταδίωκτο και για το λόγο αυτό ξέφυγε η κατάσταση. Γιατί αποτελεί κανόνα ότι τέτοιου είδους καταστάσεις πάντα ξεφεύγουν.

Το γεγονός όμως ότι λειτουργούσε από ιδιώτη το κύκλωμα παρακολουθήσεων, δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να προβάλλει το κρατικό ή εθνικό απόρρητο. Κάποιος που παραβιάζει το νόμο είναι πρόσωπο που κατατάσσεται ανάμεσα σε εκείνα του κοινού ποινικού δικαίου. Όπως οι κοινοί εγκληματίες, οι κλέφτες, οι δολοφόνοι και οι βιαστές. Γιατί τη δημοκρατία βιάζουν και δολοφονούν την πολιτική ομαλότητα στην πραγματικότητα, όσοι βρίσκονται πίσω από αυτή τη δυσώδη περίπτωση.

Αποτελεί χρέος λοιπόν του πρωθυπουργού, του οποίου τα προσωπικά επιτεύγματα απαριθμήσαμε στην αρχή του άρθρου, να επιταχύνει τις διαδικασίες. Να δώσει εντολή στα αρμόδια υπουργεία να βρουν τον δράστη των υποκλοπών, τον οποίο μαζί με τους συνεργούς του, πρέπει να παραδώσει στη Δικαιοσύνη. Όποιοι κι αν είναι αυτοί, όση δύναμη οικονομική κι αν έχουν και όση πολιτική διατείνονται ότι διαθέτουν. Άλλωστε η πολιτική δύναμη μόνο από τον ίδιο απορρέει και από κανέναν άλλον.

Είναι κρίμα για τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, για τη ΝΔ της οποίας είναι αρχηγός, αλλά κυρίως είναι τραγικό για τη χώρα,  να υπάρξει αδράνεια που θα δώσει την ευκαιρία στον εσμό των λαϊκιστών που κυβέρνησαν από το 2015 έως το 2019, να επανέλθουν και πάλι στην εξουσία.

Είναι κρίμα ό,τι και όσα κατακτήθηκε με τόσο κόπο να παραδοθούν στη μανία του πολακισμού.

Στην περίπτωση αυτή και υπό τις διεθνείς συνθήκες που βιώνουμε, η αδράνεια θα ισοδυναμεί με έγκλημα κατά της Ελλάδας.

Και να θυμίσουμε στον κ. Μητσοτάκη, ότι και στην πολιτική ισχύει η λαϊκή ρήση, «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»…

Ας διαλέξει λοιπόν για ποιο λόγο θέλει να γραφεί στην ιστορία. Για όσα απαριθμήσαμε στην αρχή του άρθρου ή για όσα του καταμαρτυρεί το documento και οι πολιτικοί πάτρωνές του.