Είναι παράδοξο το γεγονός πως τα πολιτικά κομματα αδιαφορούν για την ουσία των προβλημάτων του τοπου. Ο περισσότερος πολιτικος χρόνος καταναλώνεται σε επιθέσεις της μιας παράταξης κατά των άλλων για ευθύνες του παρελθόντος και για τις προοπτικές μετεκλογικων συνεργασιών. Κουβέντα δεν γίνεται για την φορολογική θύελλα που μας περιμένει απο την επομενη των εκλογών άλλα και για τις εναλλακτικες πολιτικές που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από τα μνημόνια και την κρίση. Ένας εμβρονητος λαός παρακολουθεί σαν θεατής ποδοσφαιρικού αγώνα το κονταροχτυπημα των αντιπάλων δίχως καμια δυνατότητα επηρεασμού. Στις κορυφώσεις του
αγώνα σημειώνεται κάποιο ενδιαφέρον. Την περισσότερη ωρα  οι θεατές αδιάφοροι σκέπτονται τα προβλήματα που τους περιμένουν μετά τα το σφύριγμα της λήξης.
Τέτοια φαινόμενα όμως λειτουργούν σε βάρος του δημοκρατικού πολιτεύματος. Λαός δίχως οραματισμούς που να συνδέονται με την λειτουργία του πολιτικού συστήματος μετατρέπεται σε λαο αδιαφορο ουσιαστικά για τις τύχες του. Όπως σημειωνε ο David Easton στο μνημειώδες βιβλιο, του A Systems Analysis of Political Life, μια δημοκρατία για να επιβιώσει εχει ανάγκη από την ενεργητική συμμετοχή των πολιτών. Όχι τόσο στην εκλογικη διαδικασία οσο στην σταση απέναντι στις πολιτικές αρχές. Για να μακροημερευσει ένα σύστημα, που καθημερινά υφίσταται με διαφορους τρόπους πιέσεις (αιτήματα, προβολές απαιτήσεων, εκφράσεις τομεακών , ταξικών η γεωγραφικών συμφερόντων ) εχει ανάγκη και σημαντικών υποστηριξεων. Αυτές εκφράζονται μέσω επένδυσης ενδιαφέροντος για την προώθηση μελλοντικών προοπτικών η ελπίδων από την ομαλή του λειτουργία. Η αδιαφορία για το μέλλον και η απογοήτευση από την ικανότητα των πολιτικών αρχων να δώσουν λύσεις η να συγκρουστούν με δυσκολίες αποδυναμώνει τα θεμελια του πολιτικού συστήματος, αδυνατίζει τις ικανότητες αντίστασης του και ανοίγει το δρομο για μια ενδεχόμενη κατάρρευση του.
Η κατασταση στην Ελλάδα σήμερα προκαλεί ανησυχίες. Το πολιτικο σύστημα δεν συμμετέχει στις πραγματικές ανησυχίες των πολιτών. Δίχως να είναι πλέον σε θέση να εξασφαλίσει υποστηρίξεις μέσω της λειτουργίας πελατειακών κυκλωμάτων (ρουσφέτια, εξυπηρετήσεις, διορισμούς) δεν προχωρει σε αναπροσδιορισμο δραστηριοτήτων και επανοριοθετησεις προτεραιοτήτων. Με άλλα λόγια η αδυναμία εκπλήρωσης ρόλων που ανήκουν σε ένα σύστημα αξιών βολέματος και κατανάλωσης (όπως δίδασκαν οι θεωρητικοί των συγκριτικών πολιτικών συστημάτων Gabriel Almond και Sydney Verba) δεν έχει αγντικατασταθει από συμπεριφορές που ταιριαζουν σε ένα σύστημα πραγματιστικων αρχων και αξιών ορθολογικής πολιτικής.
Με άλλα λόγια ένα σύστημα ακραίων πελατειακών διαδικασιών δεν έχει αντικατασταθεί από ιεραρχήσεις πραγματιστικων πολιτικών προτεραιοτήτων. Ο λαός έτσι αποπροσανατολισμενος απογοητεύεται κι απελπιζεται. Το κυρίαρχο συναίσθημα απόγνωσης και αηδίας εύκολα μπορεί να στραφεί σε επιλογές ανορθόδοξες και τελικά επικίνδυνες. Η σίγουρη πλέον εισοδος του Λεβέντη στη Βουλή είναι μια τρανή απόδειξη του πρώτου. Η τύχη της Χρυσής Αυγής θα δώσει ουσιαστικές ενδείξεις για το δευτερο. Δεν είμαι πεπεισμένος πως τα ποσοστά της ακροδεξιάς θα περιορισθούν στα όρια που τις τοποθετούν οι δημοσκοπήσεις. Η λογική της πολιτικής ανάλυσης και της πρόβλεψης λέει πως θα είναι σημαντικά υψηλότερα από αυτά των τελευταίων εκλογών. Μακάρι να διαψευσθω άλλα παρα τις (αδιέξοδες) διώξεις και την εξαίρεση από την κυρια πολιτικη σκηνή φοβάμαι πως η επίδοση της θα είναι παραπάνω από τις αισιόδοξες προσδοκίες.
Ένα τετοιο αρνητικο για την Δημοκρατια αποτέλεσμα θα πρέπει να χρεωθεί σε ολοκληρο το φάσμα του υπολοιπου πολιτικού κοσμου που γέννησε το φαινομενο και που με την αδιέξοδη σταση του το βοηθά να ανδρωθει. Οπως εχω ξαναγράψει η ΝΔ των φορολογικών επιδρομών με βασική ευθύνη του Γ. Στουρνάρα ευθύνεται για την κυβέρνηση Τσιπρα και για τα φαινόμενα Βαρουφακη, Κωνσταντοπουλου και άλλων παρόμοιων αστέρων. Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής όμως είναι συνυπεύθυνοι όλοι, με την έλλειψη διορατικότητας, πολιτικών προτάσεων  και πραγματιστικου και νηφάλιου πολιτικού λογου.
Η επομενη των εκλογών ανοίγει για όλους μας τεράστια πεδία ευθυνών. Η σωτηρια πλέον της χωρας δεν θα είναι αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών παρατάξεων. Θα βρίσκεται στα χέρια όλων μας. Απάθεια κι ανοχή θα αποτελέσει έγκλημα. Είναι ανάγκη όλοι να κινηθούν δραστήρια για να διασώσουμε το μέλλον των παιδιών μας.