Με επιλογή δική μου δεν θέλω να δω τον Τζόκερ...

Βλέπω, ακούω και διαβάζω διάφορα περί νομιμότητας, περί ελευθερίας, περί... περί... περί...

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμείς προσπαθούμε να είμαστε νομοταγείς… Τουλάχιστον το προσπαθούμε… 

Τις τελευταίες ημέρες με τα καινούργια σήματα της τηλεόρασης για το τι πρέπει να βλέπεις ή όχι, αναρωτήθηκα γιατί στις συνταγές μαγειρικής έχει «άνω των 8». Για να μη κινδυνέψουν τα παιδιά από τα μαχαίρια και την κουζίνα, ήταν η απάντηση που πήρα και γενικά το θεώρησα ότι είχε ένα κάποιο δίκαιο. Ευτυχώς δεν έχουμε στο σπίτι μικρά παιδιά και μπορούμε όλη μέρα να έχουμε την τηλεόραση ανοιχτή και να βλέπει η μάνα συνταγές.

Έτσι μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση όλος ο σάλος που ξεσηκώθηκε για την περίφημη ταινία «Τζόκερ». Ο μικρός μου γιος που την είδε κατενθουσιάστηκε (άνω των 18...). Εμείς εξακολουθούμε να βλέπουμε συνταγές μαγειρικής… 

Εγώ να σας πω ακόμη και τώρα όταν έχουμε βάλει τη μανούλα για ύπνο (και έχουμε σταματήσει να βλέπουμε συνταγές μαγειρικής ή παιδικές εκπομπές –ο Θεός να τις κάνει παιδικές κάποιες-) και ως καλή σύντροφος βλέπω TV με τον καλό μου και όταν αντιλαμβάνομαι ότι έχει κάτι πολύ άσχημο η επόμενη σκηνή στην τηλεόραση, χωρίς να πω τίποτα σηκώνομαι και πάω …στην κουζίνα να πιω νερό! Άλλες γυρνάω αλλού το κεφάλι μου ή και κλείνω τα αυτιά μου! Τι να κάνω δεν τις αντέχω!!! Κοντεύω να γίνω γιαγιά και ακόμη δεν τις αντέχω!!! Να μη πω για εκείνον τον Εξορκιστή που είδα μικρή και ακόμη περνάω ένα ψυχολογικό τραύμα όταν τον αναφέρουμε… Μικρή στη Νέα Μάκρη με φίλες που τρομάξαμε από το φόβο μας να φτάσουμε σπίτι...

Μου προκαλεί λοιπόν απορία πώς αεράτα κάποιοι αφήνουν τα παιδιά τους ή αποφασίζουν ότι θα πάρουν τα παιδιά τους και να δουν κάποια ταινία που είναι ακατάλληλη για κάτω των 18 ετών.

Και αυτά που σκέφτομαι είναι:

Ναι αλλά είναι άξιος να ψηφίσει…

Ναι αλλά δεν είναι άξιος να οδηγήσει…

Ναι αλλά στην τηλεόραση βλέπει ό,τι θέλει…

Ναι αλλά εκεί είναι το σπίτι του και αν θέλει ο γονιός του να βλέπει σκηνές απόλυτης βίας το παιδί του, τότε -κατ' εμέ- σίγουρα έχει κάποιο θέμα… Αλλά είναι το σπίτι του. Υποτίθεται ότι αυτός προστατεύει το παιδί του…

Ναι αλλά υπάρχει και το internet και εκείνο που προέχει είναι η γνώση και όχι η δαιμονοποίηση του διαδικτύου.

Ναι και γι’ αυτό ολημερίς γράφουν στο διαδίκτυο γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, αστυνομικοί, ψυχολόγοι και κάθε άλλος πικραμένος για το πώς να προφυλάσσεις τα παιδιά σου… αλλά και πώς να κλειδώνεις προγράμματα για να μη τα βλέπει το παιδί σου... Και από εκεί και πέρα είναι επιλογή δική σου, γιατί στο σπίτι εσύ προστατεύεις το παιδί σου όσο κόπο και να καταβάλει η πολιτεία για να σου δείξει το πώς...

Και φτάνουμε στο ζητούμενο: Όταν φτάνει η ώρα της πολιτείας. Τι κάνει η πολιτεία; Κάνει νόμους για να προφυλάξει τα παιδιά της, γιατί αυτά είναι το μέλλον της.

Όταν έκρινε ότι τα παιδιά μπορούν να ψηφίζουν κάτω από τα 18 νομοθέτησε και το έκανε.

Όταν έκρινε ότι τα παιδιά πρέπει να βγάλουν δίπλωμα για αυτοκίνητο κάτω των 18 τι έκανε; Ρώτησε τους ειδικούς και της είπαν όχι… Και δεν το έκανε.

Μήπως τώρα θα πρέπει πρώτα να ρωτήσουμε τους ειδικούς και μετά να αποφασίσουμε, αλλά κυρίως εκείνοι που έχουν τεθεί για να ψηφίζουν αλλά και για να εφαρμόζουν τους νόμους; 

Ναι, αλλά τι πρέπει να γίνει;

Ίσως κάποιες παιδικές ψυχές να μην αντέχουν τις σκηνές βίας, όμως να επιβάλλεται από τον περίγυρο να τις δουν γιατί το επιβάλλει η μόδα ή γιατί διαφορετικά δεν θα είναι άντρες… δεν θα έχουν μεγαλώσει...

Και αν όλα αυτά είναι λάθος σκέψεις δικές μου, νομίζω ότι έχουμε ως χώρα ατέλειωτους ψυχολόγους -τόσους που κάνουμε και εξαγωγή- δεν είδα κανέναν να βγαίνει και να λέει καλά κάνουν και βλέπουν σκηνές βίας...

Και βέβαια πάντα υπάρχουν και κάποιοι όπως εγώ που αν και ετοιμάζομαι να γίνω γιαγιά δεν μπορώ να τις δω και γι’ αυτό με επιλογή πλέον δική μου δεν τις βλέπω… 

Η Ρηγιλλίτσα