Πόση αλήθεια σε ένα σκίτσο...

Όταν χάνεται η ζωή ενός νέου παιδίου, είναι τραγωδία ανύποτη.
Δεν έχει σημασία τι ιδεολογία είχε το παιδί ή οι γονείς του.  Σημασία έχει η απώλεια της ζωής. Σημασία έχει η παραβίαση των κανόνων της φύσης. Και οι κανόνες λένε ότι τα παιδιά θάβουν τους γονείς και όχι οι γονείς τα παιδία. Δεν είναι φυσιιολογικό μια μάνα να θάβει το παιδί της. Παραβιάζεται η
κανονικότητα, η συνέχεια της ζωής...
Όταν μάλιστα η ζωή που χάνεται, χάνεται με βίαιο τρόπο, το γεγονός λαμβάνει άλλη διάσταση.
Ωστόσο προκαλεί εντύπωση ότι αν βγει κανείς στο δρόμο και ρωτήσει ένα νέο παιδί "ποιός ήταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος;", οι 8 στους 10 θα απαντήσουν σωστά, ενώ αν ρωτήσεις "ποιός ήταν ο Θάνος Αξαρλιάν;", ζήτημα να βρεθεί 1 στους 10 να απαντήσει.
Βλέπετε για κάποιους έχει μεγαλύτερη αξία να έχει χαθεί μια ζωή από ηλιθιότητα ενός αστυνομικού παρά από από τρομοκράτες που αντιμάχονται το κράτος.
Άραγε θυμάται κανείς μια διαδήλωση για τον Θάνο Αξαρλιάν στα τελευταία 24 χρόνια;
Το πενάκι του Δημήτρη Χαντζόπουλου λέει όσα δεν μπορούν να αποτυπωθούν με άλλον τρόπο...