Η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται

Συγκλονιστική ομιλία της Ντόρας Μπακογιάννη σήμερα στη Βουλή για τα θύματα της «17Ν» και τον Παύλο Μπακογιάννη

Τον Ρόναλντ Στιούαρτ, τον Ιωάννη Βάρη, τον Ομέρ Σιπαχίογλου, τον Κωστή Περατικό, τον Στίβεν Σόντερς, τον Θάνο Αξαρλιάν δολοφόνησε ο Σάββας Ξηρός.

Στις δολοφονίες του Ουίλιαμ Νορντίν, του Παύλου Μπακογιάννη, του Τσετίν Γκιοργκού, του Μιχάλη Βρανόπουλου, συνεργός ήταν ο Σάββας Ξηρός.

Δεκάδες πολίτες, εργαζόμενοι, αστυνομικοί τραυματίστηκαν από τη δράση του Σάββα Ξηρού και ακόμα ταλαιπωρούνται ανάπηροι, τυφλοί ή ανίκανοι προς εργασία.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Σε μια στιγμή ευρύτερης κρίσης, όπου η Ελλάδα θα χρειαζόταν το σύνολο των δυνάμεών της ενωμένο σε ένα εθνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση επιλέγει με το νομοσχέδιο «Μεταρρυθμίσεις ποινικών διατάξεων, κατάργηση των καταστημάτων κράτησης Γ΄ τύπου και άλλες διατάξεις» να χαράξει νέες διαχωριστικές γραμμές και να σπείρει διχαστικές λογικές στην ελληνική κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης τη σημασία των λόγων του, όταν δηλώνει ότι το ελληνικό κράτος τύφλωσε το Σάββα Ξηρό, ότι πίσω από τις κουκούλες βρίσκονται άνθρωποι, έστω και αν το πήρε μετά πίσω. Ότι υπηρετείται ο ανθρωπισμός, όταν παρεμβαίνει η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, αναιρώντας αμετάκλητες αποφάσεις της Δικαιοσύνης.

Η εισαγωγή από τον κ. Παρασκευόπουλο του συγκεκριμένου νομοσχεδίου άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση, η οποία πρέπει να μας προβληματίσει όλους μαζί και τον καθέναν προσωπικά. Ο κύριος υπουργός έρχεται με το νομοσχέδιο αυτό να παρέμβει σε δικαστικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί και μάλιστα σε επίπεδο Αρείου Πάγου, όπου ο εισαγγελέας που απέρριψε τις αιτιάσεις των κατηγορουμένων ήταν ο ίδιος ο Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ για την καταπολέμηση της διαφθοράς και των οικονομικών εγκλημάτων κ. Παναγιώτης Νικολούδης. Αλήθεια κύριε Παρασκευόπουλε, δεν ρωτήσατε τον κύριο Νικολουδη; Στερείται και ο Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ανθρωπιστικών συναισθημάτων; Θέλω, λοιπόν, να θυμίσω σ’ εκείνους που ενδεχομένως έχουν ξεχάσει ή σ’ εκείνους που είναι νεότεροι και δεν το γνωρίζουν, γιατί έχει καταδικαστεί ο Σάββας Ξηρός. Ο Σάββας Ξηρός έχει καταδικαστεί  σε 5 φορές ισόβια και 1075 χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή σε δολοφονίες, ένοπλες ληστείες, εκρήξεις και για ένταξη στην τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Δίκασε, καταδίκασε και δολοφόνησε τον Ουίλιαμ Νορντίν. Δίκασε και καταδίκασε και δολοφόνησε τον Ρόναλντ Στιούαρτ. Δίκασε και καταδίκασε το Γιάννη Παλαιοκρασσά. Δολοφόνησε, όμως, και τον Θάνο Αξαρλιάν, ο οποίος – όπως είπαν – ήταν παράπλευρη απώλεια. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδισε να γλεντήσουν τη νύχτα μετά τη δολοφονία του, όπως διεκήρυτταν υπερηφάνως.

Ο κατάλογος των θυμάτων του Σάββα Ξηρού είναι μακρύς. Υπάρχουν πολίτες και αστυνομικοί τυφλοί, ανάπηροι, με τεράστια προβλήματα υγείας, διότι είχαν την ατυχία να έχουν βάρδια, όταν εκείνος έβαζε βόμβες, ή απλώς περνούσαν από δίπλα όταν εκείνος αποφάσιζε να σκοτώσει.

Θα τελειώσω με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Τη σκανδάλη τράβηξαν οι Κουφοντίνας και Κωστάρης. Στη δολοφονία συμμετείχε ο Ξηρός μαζί με τον Τζωρτζάτο. Για την αποφυλάκιση αυτού του ανθρώπου, του Ξηρού, μιλάμε σήμερα. Κι ακούστηκαν καταπληκτικά πράγματα αυτές τις μέρες. Έγιναν καταλήψεις σε πανεπιστήμια, στην πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο προαύλιο της Βουλής των Ελλήνων, στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα κεντρικό σύνθημα: Λευτεριά στον αγωνιστή Σάββα Ξηρό.

Και σ’ αυτό θα σταθώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Ποιο είναι το μήνυμα που σήμερα η κυβέρνηση στέλνει στον ελληνικό λαό; Ότι ο Σάββας Ξηρός είναι αγωνιστής; Σε τι; Αγωνιστής της δημοκρατίας, στη διάρκεια της οποίας έβαζε βόμβες; Αγωνιστής κατά του φασισμού; Μα υπάρχει πιο ακραία μορφή φασισμού από αυτήν που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές; Αγωνιστής κατά του εχθρού, του κατακτητή; Αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δολοφονεί τον 20χρονο Αξαρλιάν, ο οποίος ξεκινούσε τη ζωή του με όνειρα και αρχές;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Σας καλώ να τοποθετηθείτε. Γιατί για μένα αγωνιστής είναι ο Μανώλης Γλέζος. Ναι! Αγωνιστής ήταν όμως και ο Παύλος Μπακογιάννης. Ο οποίος Παύλος Μπακογιάννης το 1968 είχε αφιερώσει το βιβλίο του εναντίον των συνταγματαρχών της χούντας σε όσους «δεν υποτάχθηκαν στον ολοκληρωτισμό». Και νιώθω ότι σήμερα οφείλω στη μνήμη του να σας θυμίσω με δυο λόγια την ιστορία του. Ο Παύλος γεννήθηκε στη Βελωτά Ευρυτανίας των 33 κατοίκων. Ήταν γιος παπά. Για να πάει στο δημοτικό, περπατούσε καθημερινά 2 ώρες. Για να πάει στο γυμνάσιο, άφησε το σπίτι του και πήγε στο Αγρίνιο, όπου μοίραζε μαναβικά. Στη συνέχεια, πέτυχε απ’ τους πρώτους στη Νομική Αθηνών, αλλά επέλεξε το Πάντειο γιατί εκεί οι παρουσίες δεν ήταν υποχρεωτικές κι έτσι θα μπορούσε να υπηρετεί στο Λιμενικό, το οποίο τότε προσέφερε το μισθό που ο ίδιος χρειαζόταν για να επιβιώσει. Αργότερα, έφυγε μετανάστης στη Γερμανία χωρίς να ξέρει ούτε λέξη Γερμανικά, για να γίνει αργότερα η φωνή των Ελλήνων εργατών εκεί. Πολέμησε τη χούντα με όλες του τις δυνάμεις και η χούντα πολέμησε εκείνον βάζοντας βόμβα στο σπίτι του. Ήταν η πρώτη απόπειρα δολοφονίας του. Και δεν πέτυχε. Γι αυτό συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ να είστε προσεκτικοί, όταν μιλάτε σε μας για χούντα. Γύρισε μετά τη Μεταπολίτευση με όνειρα την ανάπτυξη της πατρίδας του, της Ευρυτανίας, και την εθνική συμφιλίωση. Δολοφονήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 από τους Κουφοντίνα, Κωστάρη και Ξηρό.

Αν, λοιπόν, στο δικό μου λεξιλόγιο κάποιος χαρακτηρίζεται αγωνιστής, αυτός σίγουρα δεν είναι ο δολοφόνος αλλά το θύμα. Κι εδώ πρέπει να συνεννοηθούμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Είμαι πολλά χρόνια μέλος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Πιστεύω στις ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Και πιστεύω ότι η πολιτεία έχει την υποχρέωση να τις παρέχει. Όλα όσα ειπώθηκαν σήμερα για τις συνθήκες κράτησης είναι σωστά. Άλλωστε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει κρίνει ότι το κράτος έχει καθήκον περίθαλψης του ασθενούς κρατουμένου, ώστε αυτός να «είναι ικανός να εκτίσει την ποινή του»  (στην υπόθεση Σ.Ξ. κατά Ελλάδος, 9.9.2010, σκέψη 73). Δεν λέει ότι το κράτος τον απελευθερώνει επειδή είναι ανίκανο να του παρέχει τις αναγκαίες προϋποθέσεις.

Στο μεταξύ, ο Σάββας Ξηρός έχει αξιοποιήσει όλες τις παροχές που προσφέρει η πολιτεία, νοσηλευόμενος σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Αντιθέτως, ο Στέλιος Κύλλης, ο οποίος χτυπήθηκε μαζί με τον Αξαρλιάν από τον Ξηρό, έχασε το μάτι του και έχει πληρώσει ο ίδιος όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις που έχει κάνει. Δεν είδα κανέναν να αγωνίζεται για αυτόν.

Δυστυχώς, η εμπειρία έχει δείξει– όπως συνέβη και στην περίπτωση του Χριστόδουλου Ξηρού  - ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκλαμβάνουν, όπως λέει ο Ισοκράτης, «την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Και γι’ αυτό συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται. Δεν είναι τυχαίο ότι καμία δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες, μια και δεν διαπραγματεύεστε κύριε Υπουργέ με τις γυναίκες κρατούμενες που έχουν παιδιά στις φυλακές, διότι η λογική τους έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ίδιο το κύτταρο της δημοκρατίας.

Στις περιπτώσεις Ξηρού και Τσάκαλου – για να μην ξεχνούμε κι αυτήν την υπόθεση η ευθεία παρέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στις αποφάσεις της δικαιοσύνης είναι το μεγαλύτερο λάθος σήμερα. Κύριοι της κυβέρνησης, ανοίγετε μια κερκόπορτα που διαλύει το δικαιϊκό σύστημα. Αγνοείτε την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και την επιστημονική κοινότητα. Αγνοείτε τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος ξεκαθαρίζει ότι «δεν καθίσταται σαφής δικαιοπολιτικός λόγος θέσπισης της συγκεκριμένης ρύθμισης και τονίζει ότι η απόλυση καταδικασθέντων θα πρέπει να γίνεται εξαιρετικά και υπό αυστηρές προϋποθέσεις και εφόσον αποδεικνύεται ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι απολύτως ασύμβατη με την κράτησή τους».

Και σας ερωτώ: Πόσο αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή; Με ενάμιση χρόνο φυλάκισης; Τόσο δηλαδή όσο η συκοφαντική δυσφήμιση; Σε ποιο σύστημα δικαιοσύνης το έχετε δει αυτό;

Διάβασα ένα άρθρο στην Αυγή και άκουσα ότι το παρακάτω επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε και στη διαρκή επιτροπή. Σεβόμαστε, λέει, τον πόνο των θυμάτων, αλλά δεν νομοθετούμε εν βρασμώ ψυχής. Και είναι σωστό. Και κάποιοι από μας ψηφίσαμε την κατάργηση της θανατικής ποινής πριν ακόμα συλληφθούν οι δολοφόνοι της «17 Νοέμβρη». Και προσωπικά το έπραξα, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, διότι βαθύτατα πιστεύω ότι η θανατική ποινή αντιβαίνει σε κάθε αρχή της δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου. Όμως, αυτή την ποινή επέβαλαν οι τρομοκράτες στα θύματά τους, κρίνοντας και καταδικάζοντας οι ίδιοι.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αναρωτηθείτε και διαισθανθείτε την ευθύνη που φέρετε για τη διαιώνιση της λογικής των κουκουλοφόρων, των εμπρηστών, των καταληψιών, των τρομοκρατών. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου αυτό το φαινόμενο εξακολουθεί να ανθεί. Και είχατε την αυταπάτη, κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ερχόμενοι στην εξουσία και δείχνοντας «ανθρωπισμό» απέναντι στα φαινόμενα αυτά, θα βρίσκατε κατανόηση. Θα εκπληρώνατε ένα πολιτικό σας ρουσφέτι. Θα εξευμενίζατε τους διαφόρους ακραίους και εξτρεμιστές. Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Ο κ. Παρασκευόπουλος, που διαπραγματεύεται με τους τρομοκράτες, πιστεύει ότι για την τύφλωση του Ξηρού υπεύθυνη είναι η πολιτεία και όχι ο ίδιος, λες και η βόμβα που εκείνος ετοίμαζε δεν θα είχε και άλλα θύματα. Ο κύριος υπουργός οφείλει να ξέρει ότι κουκούλες φορούσαν και οι καταδότες στην Κατοχή. Κουκούλες φορούσαν και στην Κου Κλουξ Κλαν. Κουκούλες φορούν σήμερα όσοι θέλουν να κρύψουν το πρόσωπο τους και να ασκήσουν βία.

Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Αλλά η δημοκρατία δεν εκβιάζεται κιόλας. Και στη δημοκρατία δεν υπάρχει φόβος. Το μήνυμά μου σήμερα προς όλους εκείνους που μας απειλούν μέσω των ιστοσελίδων τους, θέλοντας να μας φοβίσουν και να μας κάνουν να σιωπήσουμε, απαιτώντας ταυτόχρονα την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού, είναι απλό: η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται.

Σας ευχαριστώ.