Η προσωπική ιστορία του δημοσιογράφου - μαραθωνοδρόμου Ν.Αρμένη: “Από τύχη ζούμε”

Του Νίκου Αρμένη

Η Δευτέρα είναι η μοναδική ημέρα της εβδομάδας που έχω ρεπό από το τρέξιμο, που δεν προπονούμαι.

Τη Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018 λοιπόν δεν σηκώθηκα νωρίς το πρωί για τρέξιμο. Έβαλα τα αθλητικά μου και έκανα το πρόγραμμά ενδυνάμωσης που ακολουθώ στο γυμναστήριο της γειτονιάς μου.

Στην ώρα μου βρισκόμουν στο γραφείο μου στη δουλειά και μέχρι το μεσημέρι η μέρα κυλούσε με τα γνωστά και συνηθισμένα.

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες μέχρι τη στιγμή εκείνη που ξέσπασε η πυρκαγιά αρχικά

στην Κινέτα και αργότερα στην Καλλιτεχνούπολη.

Μεσολάβησαν ώρες αγωνίας. Βλέπετε η 4χρονη κόρη μου είχε μείνει με τον Παππού και τη γιαγιά στο σπίτι τους στη Νέα Μάκρη, εκεί που είμασταν όλοι μαζί μέχρι την ακριβώς προηγούμενη ημέρα.

Ευτυχώς για εμάς, ο άνεμος φύσηξε από την άλλη πλευρά.

Δυστυχώς για όσους ήταν στο Βουτζά και στο Μάτι..

Η πυρκαγιά πήγε όπου την πήγε ο άνεμος.

Στη Νέα Μάκρη δεν κινδύνευσαν. Στο Βουτζά και στο Μάτι κάηκαν ζωντανοί..

Όλα έγιναν από τύχη ή από ατυχία.

Σαφή εικόνα ωστόσο δεν είχαμε το απόγευμα της Δευτέρας. Αργότερα άρχισαν να έρχονται τα μαντάτα..

Επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 21.30 και βρήκα τη γυναίκα μου συντετριμμένη.

Εγώ δεν ήθελα να πιστέψω τα χειρότερα. Ήθελα να πιστεύω ότι δεν θα είχαμε νεκρούς.. και αργότερα ήθελα να πιστεύω ότι οι νεκροί θα ήταν ελάχιστοι.. και πως δεν είχαν καεί εκατοντάδες σπίτια αλλά ένα – δύο… και πως ήταν υπερβολές των καναλιών να εμφανίζουν έναν ολόκληρο οικισμό καμμένο.

Δεν ήταν υπερβολές. Ο αριθμός των νεκρών όσο περνούσε η ώρα ανέβαινε χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα μιλούσαμε για τραγωδία ακόμα και αν δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα.

Το επόμενο πρωί αποκαλύφθηκε το μέγεθός της.

Λέγαμε να μην ξαναζήσουμε το 2007 και τελικά ζούμε χειρότερο. Γιατί ακόμα το ζούμε. Και θα το ζούμε για καιρό..

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να πιστεύω την πραγματικότητα. Δεν ήθελα. Ήταν όμως πραγματικότητα και όχι απλώς ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης.

Ήρθε η στιγμή που λύγισα. Είναι νομίζω από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που έχω αισθανθεί ότι απέναντι σε αυτό που συμβαίνει, δεν μπορώ να σταθώ.

Ούτε τώρα μπορώ να το διαχειριστώ. Πονάω.

Πονάω για τους νεκρούς που τυχαία δεν ήξερα καθώς το Μάτι το έχω τρέξει σε κάθε γωνιά του και τα τελευταία χρόνια παραθερίζω εκεί κοντά, στη Νέα Μάκρη.

Πονάω για τις περιουσίες και τα δάση που κάηκαν.

Πονάω και μάλιστα πιο πολύ, για αυτούς που έμειναν πίσω να ξαναφτιάξουν μέσα από τα αποκαϊδια τα πάντα από την αρχή.

Έχουν και έχουμε Γολγοθά μπροστά μας.

Τα long run μου από τη Νέα Μάκρη στο Μάτι και μέχρι τη Ραφήνα ήταν γεμάτα ομορφιά! Σαν να έτρεχα στον Παράδεισο… Απολάμβανα! Όλα καταπράσινα τριγύρω και στο πλάι η θάλασσα.

Και τώρα; Τώρα όλα μαύρα..

Κατάμαυρη και η αυθεντική διαδρομή περίπου για 4 χλμ. Από το 13^ο έως το 17^ο λέει έχουν καεί τα πάντα. Δεν έχω πάει να δω από κοντά ακόμη.

Ήταν το πιο πράσινο τμήμα της διαδρομής του Μαραθωνίου της Αθήνας..

Ορκίστηκα στη μνήμη των νεκρών ότι πρωτίστως ως άνθρωπος, και δευτερευόντως με την ιδιότητα και του δρομέα, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να φύγει το μαύρο και να ξαναμπεί χρώμα και στην αυθεντική διαδρομή, και στο Βουτζά, και στο Μάτι.

Είμαι βέβαιος ότι η δρομική κοινότητα ποικιλοτρόπως θα κάνει τα πάντα γι’αυτό.

Κατάφερα να ξαναπροπονηθώ την Πέμπτη 26 Ιουλίου.

Έβγαλα ένα 10άρι με τα χίλια ζόρια αλλά όταν επέστρεψα στο σπίτι, ήμουν ευτυχισμένος που είχα τη δυνατότητα να αγκαλιάσω τη γυναίκα μου και την κόρη μου.

Η προηγούμενη φορά που είχα τρέξει ήταν την παραμονή της τραγωδίας.

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018, ώρα 19.20, ξεκίνησα από τη Νέα Μάκρη και έκανα ένα απίθανα ευχάριστο 10άρι tempo run! Πήγα με κατεύθυνση προς Μαραθώνα καθώς προς Μάτι έχει ανηφόρες που για την προπόνηση της ημέρας δεν με βόλευαν. Έτυχε..

Ακριβώς 24 ώρες μετά κάηκε το Μάτι εκεί ακριβώς που συχνά τρέχω.

Από τύχη ζούμε.

Όλοι μας.