Ένα άρθρο για τον δικό μας Δημήτρη. Τον Δημήτρη Σιάχο που δημοσιεύθηκε στο Win Cancer - We Can...
Ένα άρθρο που δεν πρόλαβε να διαβάσει, αφού "έφυγε" γι' αλλού στις 21 Ιουλίου, αλλά είναι πάντα στις
καρδιές μας...
"Το ζευγάρι του 1404…
Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να γράψω κάτι για σένα και τον Δημήτρη.. Από τότε που είχα δει το άρθρο σου το «Δωμάτιο αντικαρκινικού νοσοκομείου…. Θα ήθελα να το διάβαζε κι ο Δημήτρης αλλά δεν πρόλαβα…
Τον Δημήτρη τον γνώρισα μέσω μιας κοινή μας φίλης, της κ.Ζωής που μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για εκείνον και τον αγώνα του αλλά και το WinCancer. Την Πίστη την γνώρισα εκεί στο πλευρό του, όπως πάντα, να τον καμαρώνει και να τον θαυμάζει. Τους γνώρισα από κοντά σε μα ημερίδα στην οποία εκείνος ήταν ομιλητής και η ομιλία του είχε προκαλέσει συγκίνηση και θαυμασμό.
Όταν τους ξανασυνάντησα στο δωμάτιο 1404 του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Αγ. Σάββας τότε πια, τους θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους. Ο Δημήτρης ήταν ένας από τους τέσσερις ασθενείς του θαλάμου και η Πίστη του ήταν εκεί πάντα παρούσα. Ακόμα και τις ώρες που έλειπε ήταν παρούσα. Ήταν το ζευγάρι του 1404…
«Βασίλη, ο Δημήτρης είναι ένας προικισμένος άνθρωπος, καθοδηγητής, είναι για αυτό πλασμένος» μου είχε πει η σύντροφός του η Πίστη και νομίζω δεν τον ήξερε κανένας άλλος καλύτερα από εκείνη. Βλέποντας τα μάτια της όταν μιλούσε για τον σύντροφό της, για τον Δημήτρη της , μάθαινες και εσύ για εκείνον τόσα πολλά! Αυτά που χρειαζόσουνα να μάθεις! Τα πόσα σπουδαία πράγματα είχε πετύχει στην καριέρα του, στην πολιτική, στην ζωή του γενικότερα, μπορούσες να τα μάθεις από μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο την οποία κι εγώ έκανα .
Όμως τα «άλλα», αυτά που ορίζουν την ψυχή του καθενός μας, μόνο τα μάτια της Πίστης μου τα έδειξαν. Τα μάτια της αγαπημένης του ήταν ο καθρέπτης του και μάλιστα ένας καθρέπτης που δεν έμενε στην εικόνα αλλά διείσδυε μέχρι τα βάθη της ψυχής του. Εκεί λοιπόν, είδα μια ψυχή ενός μαχητή, μια μετεμψύχωση ενός αρχαίου Λάκωνα πολεμιστή από όπου ήταν κι η καταγωγή του. Ενός Λεωνίδα που όμως δεν είχε μαζί του μόνο τους 300 καθώς ερχότανε μαζί του συνέχεια εκατοντάδες, χιλιάδες να τον βοηθήσουν στον αγώνα του ενάντια στον κοινό εχθρό, ακούγοντας ευλαβικά τα λόγια του: «Με την βοήθεια του Θεού και των γιατρών, συνεχίζουμε, προχωράμε.. Ο καρκίνος νικιέται, ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ» .
Πάλευε πάντα στην ζωή του με τρομερό πείσμα αλλά και αισιοδοξία. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μην νικήσουμε», αυτό έλεγε σε κάθε ευκαιρία. Όλοι όσοι τον γνώριζαν έπαιρναν δύναμη από την δύναμή του, ατσαλωνόντουσαν και θαύμαζαν τον αγώνα του. Αυτόν που εκείνος ξεκίνησε και εκείνος θέλησε να δημοσιοποιήσει για να δώσει θάρρος και κουράγιο και σε άλλο κόσμο, ασθενείς και όχι μόνο. Όπως έλεγε η Πίστη «πώς θα μπορούσε να τον ξεχάσει όποιος τον έχει συναντήσει έστω και μια φορά στη ζωή του; Δεν θα μπορούσε, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
«Αλήθεια τι μπορεί να με φοβίσει όταν έχω την ευλογία του Θεού, τον γιο μου τον Νικόλα, την αγάπη σας και αυτό το πλάσμα δίπλα μου;» είχε πει ο Δημήτρης για την Πίστη του, που δεν μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό όνομα για την σύντροφο του. Ήταν για εκείνον η χαρά της ζωής, δυναμική και ανεξάρτητη που κατ’ επιλογή της θέλησε να τιθασεύσει αυτήν την ανεξαρτησία της για χάρη του και μόνο. Εκείνη που πάντα σε όλη της την ζωή ήταν στην πρώτη γραμμή δεν την ενοχλούσε να είναι στην «σκιά του» αρκεί να είναι μαζί του. Τον θαύμαζε και αυτό φαινόταν από τον τρόπο που τον κοίταγε, τον τρόπο που μίλαγε για εκείνον και δεν την ενοχλούσε καθόλου καθώς εκτελούσε χρέη και συντρόφου και νοσοκόμας και δημοσιογράφου και ότι άλλο ρόλο της ανέθετε.
Ήταν ο Δημήτρης της, ο άνθρωπος της, εκείνος που είχε παράδειγμα, πρότυπο για την δύναμη της ψυχής του , ήταν Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ. Οι αντιδράσεις της και η επιδοκιμασία της στα λεγόμενά του, αποδείκνυαν περίτρανα ότι της είχε μεταλαμπαδεύσει και εκείνης όλο του το πάθος όλη την δύναμή του. Ήταν πια ένα κομμάτι από εκείνον, σκέψη πριν την σκέψη του, στήριγμά του φυσικό αλλά και ψυχικό στον αγώνα του, στον αγώνα ΤΟΥΣ !! Τον έβλεπε να πονάει και να μην παραπονιέται, να λιώνει και να σβήνει και ένιωθε ανήμπορη να του προσφέρει κάτι περισσότερο απ’ το χαμόγελό της. Μακάρι να μπορούσε να κάνει κάτι για να μην πονάει εκείνος .Να μπορούσε να κάνει κάτι να τον δει όρθιο και πάλι να χορεύει το αγαπημένο του τραγούδι και να του χτυπάει εκείνη παλαμάκια περήφανη για το αγόρι της, τον λεβέντη της. Μακάρι να μπορούσαν να πήγαιναν μαζί και πάλι στην Μονεμβάσια που τόσο λάτρευαν, να έβλεπαν ΜΑΖΙ εκείνη την μαγική εικόνα που το γαλάζιο του ουρανού συναντιέται με το απέραντο βαθύ μπλε του Αιγαίου προκαλώντας πανδαισία συναισθημάτων. Όμως ακόμα και τότε, ο Δημήτρης της έδινε δύναμη,. Την ώρα που ένιωθε να σβήνει, της χαμογέλαγε και της έλεγε: «θα νικήσουμε, θα δεις..». Ήταν για εκείνη όλος της ο κόσμος και ήταν τόσο γενναίος, όχι θαρραλέος, ΓΕΝΝΑΙΟΣ !!
Αυτό λοιπόν ήταν το ζευγάρι που συνάντησα εκείνη την ημέρα στον Αγ. Σάββα στο δωμάτιο 1404. Ο Δημήτρης νοσηλευόταν για ακόμα μια φορά, καθώς οι γιατροί έψαχναν να βρουν το κατάλληλο σχήμα χημικοθεραπειών , το στομάχι του είχε μαζέψει υγρό. Δυσκολευόταν στην κίνηση αλλά δεν παραπονιόταν. Μέσα στον θάλαμο ήταν μαζί του ακόμα 3 ασθενείς άλλοι σε καλύτερη , άλλοι σε όχι τόσο καλή κατάσταση και ο Δημήτρης τους συμβούλευε. Ήταν όρθιος και τους μιλούσε, ρητόρευε ,τους εμψύχωνε. Αυτό που έκανε πάντα, αυτό που ήξερε τόσο καλά να κάνει, που ήταν γεννημένος για αυτό. «Σήκω πάνω μωρέ, πάρε την γυναίκα σου να πάτε μια βόλτα στο διάδρομο, στο κυλικείο, να πάρετε ανάσες έξω από εδώ» έλεγε στον διπλανό του που παρόλο φαινόταν σε καλή κατάσταση επέμενε να είναι όλη την μέρα χωμένος κάτω απ τα σκεπάσματα. Εκεί τον πέτυχα και το πρόσωπο του φωτίστηκε όταν με είδε. «Βασίλη, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω. Τι κάνει η οικογένεια σου, τα κορίτσια σου? Τώρα που έχει ανοίξει ο καιρός να σου δώσω τα κλειδιά από το σπίτι μου και να πάτε εκδρομή Σαββατοκύριακο στην Μονεμβασιά να ξεσκάσετε, είναι πανέμορφα εκεί» μου είπε κοιτώντας με. «Μα μόνοι μας, που να πάμε?» ψέλλισα καθώς ένιωσα έκπληκτος από την πρόταση του, που τόσο υπέροχα μου πρότεινε και καθώς στην ουσία ήταν η δεύτερη μόλις φορά που μ’ έβλεπε στην ζωή του. Όμως ήταν τόσο δοτικός, τόσο αυθόρμητος που πραγματικά με συγκίνησε και ένιωθα ότι τον ήξερα χρόνια.
Και έτσι νιώθω ακόμα. Ακόμα και τώρα που έφυγε. Αλλά αναρωτιέμαι τι σημαίνει «έφυγε»; Είναι ακόμα εδώ παντού παρών. Η ιδέα του, το όραμα του, οι άνθρωποι που στήριξε είναι εδώ. Για εκείνον συζητάμε, είμαι σίγουρος ότι μας παρακολουθεί και χαμογελάει για όλα αυτά που πέτυχε με τον αγώνα του. Είμαι πάλι σχεδόν βέβαιος ότι και εκεί στον Παράδεισο που θα είναι, πάλι μπροστάρης θα είναι σε όλα, πάλι με την ντουντούκα στο χέρι και θα διαπληκτίζεται με τους φύλακες, τον Άγιο Πέτρο, για το «λαμόγιο» που μπήκε μέσα στα κρυφά. Πάλι, όπως πάντα στην ζωή του θα μάχεται για το καλύτερο, πάντα θα διεκδικεί… ΠΑΝΤΑ!!
Αδερφέ, θα ήθελα να σου ζητήσω να κρατήσεις και για μένα μια θέση στην παρέα σου. Όταν για τον καθένα μας έρθει η ώρα να ξανασυναντηθούμε, στην δική σου παρέα θα ήθελα να βρίσκομαι. Εγώ και πολλοί άλλοι. Δεν φαντάζεσαι πόσοι πολλοί!! Δεν φαντάζεσαι… Όταν έρθει εκείνη η ώρα… Για τον καθένα από μας.. Όταν..
Αντίο… Adios (Στο Θεό)… Τα λέμε εκει…
Ο Δημήτρης μέσα από το WinCancer έχει γίνει ιδέα… και οι ιδέες δεν αποθνήσκουν ποτέ!!
Βασίλης Αλιβιζάτος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.