Οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας για την Ανώτατη Εκπαίδευση

Το νομοσχέδιο γαβρόγλου υποβαθμίζει τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Δημιουργεί ένα ασφυκτικό γραφειοκρατικό και συγκεντρωτικό πλαίσιο λειτουργίας. Επαναφέρει την άκρατη κομματικοποίηση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ανασύρει μια αναχρονιστική αντίληψη για το άσυλο. Πνίγει τα μεταπτυχιακά προγράμματα, δίνοντας έτσι μικρότερο εύρος επιλογών και λιγότερη δυνατότητα εξειδίκευσης στους φοιτητές μας. Τελικά οδηγεί τους νέους, και ιδιαίτερα τους νέους επιστήμονες πιο κοντά στην ανεργία. Αντί να αποκτά εφόδια για να

σταθεί σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον και να μπορεί να μπει με αξιώσεις στην αγορά εργασίας, η νέα γενιά Ελλήνων θα μένει πίσω. Εξίσωση προς τα κάτω και ισοπέδωση.

Τα ελληνικά Πανεπιστήμια για να γίνουν καλύτερα χρειάζονται:
-Καλύτερη ποιότητα σπουδών και εξωστρέφεια.
-Μεγαλύτερη αυτοτέλεια.
-Πιο εύρυθμη εσωτερική λειτουργία.
-Χρειάζονται επίσης τη στήριξη των ανθρώπων που καταφέρνουν να δημιουργούν και να παράγουν σημαντικό έργο στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κόντρα στις σημερινές αντίξοες συνθήκες.

Σε ό,τι αφορά το ακαδημαϊκό άσυλο έχουμε άλλο ένα τεράστιο πισωγύρισμα.  Προβλέπετε την αυτεπάγγελτη επέμβαση των Αρχών μόνο για κακουργήματα και εγκλήματα κατά ζωής. Ποιος θα το κρίνει αυτό και τί σημαίνει πρακτικά; Σημαίνει πως, όταν διαπράττεται ένα αδίκημα, θα πρέπει να συνέλθει το Πρυτανικό Συμβούλιο, να αποφασίσει για το νομικό χαρακτηρισμό του αδικήματος και μετά να κληθούν οι Αρχές. Και στο μεταξύ οι παραβάτες ή θα συνεχίζουν την εγκληματική δράση τους ή θα έχουν εξαφανιστεί, αξιοποιώντας το χρόνο που τους δίνεται γι' αυτό. Ποιος ωφελείται και ποιους τελικά θέλετε να προστατεύσετε; Νομίζω είναι αυτονόητο. Ούτε τους φοιτητές. Ούτε τους καθηγητές. Ούτε την ακαδημαϊκή ελευθερία η οποία προφανώς δεν αμφισβητείται. Προστατεύετε τα εγκληματικά στοιχεία, που έχουν ως ορμητήριά τους τα Ανώτατα Ιδρύματα. Αντί να συζητάμε πώς θα κάνουμε καλύτερα τα Πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι. μας, συζητάμε για το αν η αστυνομία θα χρειάζεται ειδική άδεια για να επέμβει όταν διαπράττονται κοινά εγκλήματα στους πανεπιστημιακούς χώρους:  Νομίζω ότι ξέρετε πολύ καλά και πού μας πάτε και τί θέλετε να κάνετε. Με ποιο δικαίωμα όμως πάτε να μετατρέψετε τους ακαδημαϊκούς χώρους σε άβατα ανομίας;

Το νομοσχέδιο εισάγει επίσης ένα ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας που υπονομεύει σοβαρά την αυτοτέλεια των Ιδρυμάτων. Καταργεί  τα πετυχημένα Συμβούλια Ιδρυμάτων και στη θέση τους θεσμοθετεί τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας.  Θίγεται έτσι το αυτοδιοίκητο των Ιδρυμάτων και εγείρονται σοβαρότατα ζητήματα συνταγματικότητας και αυτά θα τα βρείτε μπροστά σας.

Αποκορύφωμα όμως αυτής της νοοτροπίας είναι το νέο πλαίσιο για τα μεταπτυχιακά προγράμματα. Αντί να χρησιμοποιείτε τα Μεταπτυχιακά Προγράμματα ως εργαλείο για την ανάπτυξη και την εξωστρέφεια των Πανεπιστημίων, πάτε να τα καταπνίξετε. Οι ρυθμίσεις για τις αμοιβές και τη σύνθεση του διδακτικού προσωπικού οδηγούν τα μεταπτυχιακά προγράμματα στην πλήρη αδυναμία παροχής ποιοτικών μεταπτυχιακών σπουδών.  Και  επιφέρουν την ουσιαστική κατάργησή τους.

Παρεμβαίνετε εξίσου προκλητικά στη σύνθεση του διδακτικού προσωπικού. Προβλέπει ο νόμος σας ότι οι διδάσκοντες, των Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων πρέπει να προέρχονται κατά 60% από το οικείο τμήμα και σε περίπτωση διατμηματικών προγραμμάτων κατά 80%. Υπάρχουν πολλά προγράμματα, με δίδακτρα που θέλουν να συνεργαστούν με ειδικούς επιστήμονες, με στελέχη από την αγορά, με διδάσκοντες, από Ιδρύματα του εξωτερικού. Γιατί πρέπει να τους το απαγορεύσετε;

Η αποτυχία της Κυβέρνησης δεν είναι αποτυχία της χώρας. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να προχωρήσει μπροστά.  Με υψηλών προδιαγραφών πανεπιστημιακά ιδρύματα, που θα προσελκύουν υψηλού επιπέδου προσωπικό και φοιτητές. Ιδρύματα, όμως,  συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας και την ιδιωτική οικονομία. Μπορούμε να το καταφέρουμε. Όχι με ένα γραφειοκρατικό, αναχρονιστικό και μίζερο νομοσχέδιο, όπως το σημερινό. Αλλά με ένα τολμηρό σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θα κινείται σε πέντε βασικούς άξονες:

Πρώτος άξονας: Ενίσχυση της πραγματικής αυτοτέλειας των Α.Ε.Ι. Αυτοτέλεια σημαίνει πως το κάθε Ίδρυμα θα πρέπει να είναι σε θέση να αποφασίζει το ίδιο για όποιο θέμα αφορά στην εκπαιδευτική του λειτουργία. Είτε αυτό έχει να κάνει με τα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών είτε με τις συνεργασίες και δικτυώσεις με άλλα Ιδρύματα, εσωτερικού ή εξωτερικού.

Δεύτερος άξονας: Αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα.  Η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας θα αναδειχθεί ως ο βασικός πυλώνας αυτής της πολιτικής.  Για το λόγο αυτό θα την ενδυναμώσουμε και θα την αναβαθμίσουμε. Το Κράτος θα έχει εποπτικό και ουσιαστικό ρόλο στην κρατική χρηματοδότηση και στο πως ξοδεύονται τα χρήματα των φορολογουμένων.  Και η κρατική χρηματοδότηση θα γίνεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και δεικτών, που θα συνδέονται με την αξιολόγηση. Διότι αυτό το οποίο εσείς χαρακτηρίσατε ως νεοφιλελεύθερο, γίνεται παντού σχεδόν στον κόσμο. Διότι δεν έχει κανένα νόημα να έχουμε αξιολόγηση, αν αυτή η αξιολόγηση δεν έχει συνέπειες κι αν δεν επιβραβεύουμε επιτέλους αυτούς οι οποίοι είναι καλοί κι αυτοί οι οποίοι διακρίνονται.

Τρίτος άξονας: Αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος.  Κατοχύρωση της ελευθερίας στη διδασκαλία, στην έρευνα, στην πανεπιστημιακή ζωή στο σύνολό της, σημαίνει πάταξη των φαινομένων βίας και ανομίας εντός των Ιδρυμάτων και αυτεπάγγελτη επέμβαση των Αρχών για όλες τις αξιόποινες πράξεις. Μικρές μειοψηφίες με φασίζουσες συμπεριφορές, δεν θα επιβάλλουν πια τις απόψεις τους δια της βίας.

Τέταρτος άξονας: Σύνδεση της εκπαίδευσης και της έρευνας με την παραγωγική διαδικασία. Δομές έρευνας στα Πανεπιστήμια με κρατική και ιδιωτική συνεισφορά. Τα Ιδρύματα να μπορούν να αντλούν πόρους και από την αγορά. Αυτό θα ευνοήσει την ανάπτυξη και την καινοτομία στη χώρα και θα ωφελήσει τους φοιτητές να αποκτήσουν πολύτιμα επαγγελματικά εφόδια.

Πέμπτος άξονας: Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να μπορούν να ιδρυθούν και ιδιωτικά Πανεπιστήμια στη χώρα μας, όπως γίνεται παντού αλλού. Το αίτημα αυτό είναι πλέον πλειοψηφικό στην κοινωνία. Ελπίζουμε τα υπόλοιπα Κόμματα να βρουν το θάρρος να υπερβούν αγκυλώσεις του παρελθόντος και να κάνουμε από κοινού ένα γενναίο βήμα που θα ωφελήσει τον τόπο μας και ειδικά τη νέα γενιά.