Η Ελλάδα του Giannis και η Ελλάδα του Περάματος... είναι η ίδια!

 Πηγή: Sport-fm.gr- Του Γιώργου Σπανομανώλη

Αλήθεια ρε παιδιά, γιατί όλοι αγαπάνε τον Γιάννη; Είναι η ανάγκη μας να πλάσουμε στο μυαλό μας ήρωες όπως κάναμε παιδιά, βγαλμένους από την διπλανή πόρτα, αυτή στο ημιυπόγειο της πολυκατοικίας μας ή είναι το

γεγονός πως στα καθαρά του μάτια, βλέπουμε πως για όλους, ακόμα και για μας, μπορεί να υπάρξει κάτι για να ελπίζουμε;

Είναι όμως αληθινή αγάπη αυτή που μας έχει πιάσει ξαφνικά για τον Γιάννη από τα Σεπόλια την οποία θεωρούμε πως θα αποδείξουμε με ένα hashtag στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να τον στείλουμε στην παγκόσμια γιορτή του μπάσκετ, το All Star Game, ή μήπως λέμε ότι τον αγαπάμε επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Επειδή δεν μπορούμε να τον φθονήσουμε...

Αν δεν ήταν δύσκολη λέξη, αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, θα το ορίζαμε ως Αντετοκούνμπο-μάνια. Αυτό το πράγμα που συνέβη σε facebook, twitter, instagram και τους άλλους τους διαόλους που λέει ο παππούς μου, ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες είχαν παρασυρθεί στην τρέλα του Γιάννη από τα Σεπόλια.

Το «Giannis Antetokounmpo #NBAvote» ήταν γραμμένο παντού, σε μια παράνοια που υπήρξε για να στείλουμε έναν έλληνα, ή μάλλον τον πρώτο έλληνα, στην μεγάλη γιορτή του παγκόσμιου μπάσκετ. Η τρέλα ήταν τέτοια, που ακόμα και η γιαγιά μου – ναι έχει facebook παιδιά – με πήρε τηλέφωνο για να με ρωτήσει αν ψήφισα τον Γιάννη. Ούτε για τον Ανδρέα –ένας είναι ο Ανδρέας- δεν έκανε έτσι.

Όχι, η γιαγιά μου δεν ξέρει τι είναι μπάσκετ, ούτε NBA, ενώ ότι αθλητικό βλέπει στην τηλεόραση το συμπεριλαμβάνει στη γενική δική της κατηγορία «τα ποδόσφαιρα». Και όμως, η γιαγιά μου ψήφισε τον Γιάννη για να παίξει στο All Star Game.

Και μιας που μιλάμε για τη γιαγιά μου, όχι, δεν την πειράζει που ο Γιάννης είναι «μαύρος» και «ξένος». Ίσως είναι από τους λίγους ανθρώπους, που πραγματικά δεν την πειράζει.

Γιατί στα 18 της, αναγκάστηκε να ξενιτευτεί για να προσφέρει ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά της. Όπως η Βερόνικα Αντετοκούνμπο, έτσι και η γιαγιά μου, αναγκάστηκε να γεννήσει τα παιδιά της σε ένα τόπο ξένο από αυτό που γεννήθηκε εκείνη.

Μόνο που στον πολιτισμένο Καναδά, τα παιδιά της γιαγιάς μου με την γέννηση τους κιόλας, είχαν ήδη την ιθαγένεια. Εκεί που γέννησε η Βερόνικα τον Γιάννη, τον Θανάση και τους άλλους λεβέντες της, απλά ήταν οι μαύροι και έπρεπε να καταφέρουν να φτάσουν στο NBA για να τους δοθεί χαριστικά η ελληνική υπηκοότητα.



Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μέχρι τα 18 του και μέχρι να επιλεγεί στο ντραφτ από τους Μιλγουόκι Μπακς δεν είχε υπηκοότητα. Ναι, αυτός που βλέπει την ελληνική σημαία και τον πιάνει δέος, αυτός που τυλίχθηκε με τη γαλανόλευκη όταν επιλέχθηκε στο draft, αυτός που τιμά το εθνόσημο στις διεθνείς διοργανώσεις, δεν λογιζόταν ως έλληνας γιατί οι γονείς του ήταν... λαθρομετανάστες.



Στο αφιέρωμα που του έκαναν πριν από δύο χρόνια οι New York Times ο τίτλος ήταν... «Η πείνα για μια καλύτερη ζωή, μπορεί να σε οδηγήσει στο NBA»

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ζει απλά το όνειρο του σε αυτό που οι μπασκετικοί, οι Ρομπόληδες, οι Τσούτσικες και οι Ζέρβες, λένε ο «μαγικός κόσμος».

Ήταν μαγικό όλο αυτό που έζησε. Λένε πως ήταν παραμύθι. Δεν νομίζω πως υπάρχει παραμύθι που να μπορεί να διηγηθεί και να περιγράψει αυτή την ιστορία. Ούτε καν της Σταχτοπούτας δεν τον φτάνει. Αυτό που έγινε με τον Γιάννη από τα Σεπόλια που έφτασε να γίνει All Star, ήταν... ανεπανάληπτο.



Ο Γιάννης που αγάπησε την Ελλάδα, έζησε ίσως το πιο σκληρό, το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της. Την κανονική Ελλάδα δηλαδή.

Τα «μαυράκια» που ζούσαν στα Σεπόλια και που άλλαζαν συνεχώς σπίτια, αναζητώντας πάντα κάτι φτηνότερο, ήταν για τους περισσότερους –ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις- μιάσματα της κοινωνίας. Καλά, ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα...

Αν φοιτούσαν στο σχολείο του παιδιού μας, κανείς γονιός δεν θα ήθελε να κάθονται με το παιδί του, κανείς δεν θα τους καλούσε στα παιδικά πάρτι και φυσικά κανείς δεν θα δεχόταν να κρατήσει την ελληνική σημαία. Ας μην έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Ξέρουμε καλά, ότι αυτό συνέβαινε. 
Ο Γιάννης, όμως και ο μεγαλύτερος αδερφός του ο Θανάσης, στους οποίους οι νιγηριανοί γονείς τους έδωσαν ελληνικά ονόματα, δεν το έβαλαν κάτω ποτέ.

Πουλούσαν CD, πουλούσαν τσάντες και γυαλιά στο τρένο και πολλά βράδια έπεφταν για ύπνο νηστικοί, ώστε να μπορούν να φάνε ελάχιστα τα μικρότερα αδέρφια τους. Ένα κρουασάν ήταν κάποιες μέρες, το πρωινό, το μεσημεριανό και το βραδινό τους.

Και όμως δεν το έβαλαν κάτω ποτέ. Ακόμα και όταν έπρεπε να πηγαίνουν με τα πόδια από του Ζωγράφου στα Σεπόλια για να παίζουν με τον Φιλαθλητικό, ενώ ακόμα και το ρεύμα ή το νερό για να διαβάσουν και να πλυθούν ήταν ήδη πρώτης ανάγκης.

Ακόμα και οι κατά καιρούς σπιτονοικοκύρηδες τους, ναι, αυτοί που τους κυνηγούσαν για να τους πληρώσουν τα νοίκια που τους χρωστούσαν, μάλλον ψήφισαν για να γίνει All Star στο NBA. Προφανώς θα είναι οι ίδιοι που πλέον όλο περηφάνια θα καμαρώνουν και θα λένε... «Εγώ τον Γιάννη τον ήξερα. Ήταν γείτονας μου».

Άσε μας ρε φίλε. Ποτέ δεν θα καμάρωνες για έναν μαύρο Γιάννη από τα Σεπόλια, που πουλούσε CD στο δρόμο. Στην καλύτερη θα τον αγνοούσες, ενώ δεν θα ήταν λίγες οι φορές που θα ξεσπούσες τα νεύρα σου πάνω του. «Ρε φύγε από εδώ...» θα ήταν η ατάκα σου, αν ερχόταν ο Γιάννης να σου πουλήσει καμιά μαϊμού τσάντα ή κανένα ρολόι.

Και ξέρεις γιατί τον ψήφισες και τον ψήφισα φίλε; Γιατί καλύπτει την ακόρεστη ανάγκη μας για εθνική υπερηφάνεια. Να νιώσουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί ως έθνος. Και να ξέρεις κάτι... Είμαστε τυχεροί που ο Γιάννης καταδέχθηκε να λογίζεται ως ένας από εμάς, ενώ θα μας άξιζε να μας ρίξει μια μεγαλοπρεπέστατη μούντζα για την υποκρισία μας και την δηθενιά μας. 
Την ώρα που ανακοινωνόταν ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα έπαιρνε μέρος στην παγκόσμια γιορτή του μπάσκετ, στο Πέραμα κάποιοι... έλληνες έκαναν σαματά για να μην φοιτήσουν στο σχολείο «λαθρομετανάστες».

Αλήθεια... Αν ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά είναι ο επόμενος αστέρας του NBA θα τον ψηφίσουμε σε δέκα χρόνια; Σκέψου και απάντησε μόνος σου στον εαυτό σου, όπως θα κάνω και εγώ.

Αν η ζωή του Γιάννη γίνει ταινία, μπορεί να έχει έναν τίτλο… ελληνικό. Να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω μέλι!