Αφιερωμένο στον ανώνυμο αγωνιστή, ήρωα, του έπους του 1940

Σε μεγάλες στιγμές του έθνους μας, όπως αυτή του έπους του 1940, η νίκη ήλθε μέσα από στρατηγικές κινήσεις, αλλά κυρίως από αγνώστους, απλούς πολίτες, που απέδειξαν αυτό που παραδέχθηκε ο Ουίστον Τσώρτσιλ, ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".
Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανωνύμους δεν ζήτησαν ποτέ ανταλλάγματα από την πατρίδα. Δεν έκαναν επάγγελμα τον αγώνα τους για την ελευθερία, τον αγώνα τους για την Ελλάδα.
Σε έναν τέτοιον "ανώνυμο Έλληνα", άγνωστο και σε μας, θα μας επιτρέψετε να κάνουμε αναφορά, σήμερα επέτειο του ΟΧΙ των Ελλήνων, αναδημοσιεύοντας ένα κείμενο από την προσωπική σελίδα της  κυρίας Άννας Μιχαήλ Σαντοριναίου, εγγονής ενός αγωνιστή της Πίνδου.
Είναι συγκινητικό. Αξίζει να το διαβάσετε:

"Ο Ανδρέας πήγε στο μέτωπο ως απλός οπλίτης και ορίστηκε τυχαία από ξαφνικό θάνατο του πρώτου οδηγού του... ως φέρων μούλον.
Έτσι εκτός απ΄το όπλο του... του δόθηκε ένα μουλαράκι που τον οδηγούσε στη μάχη σε ψηλές κορφές με πολικές θερμοκρασίες.
Το ονόμασε Βάζο γιατί ήταν κάπως κοντόσωμο και πέρασαν μαζί αχώριστοι όλον τον καιρό του πολέμου.
Στο Βάζο έλεγε τα παράπονά και τους φόβους του, πως είχε αφήσει πίσω γυναίκα έγκυο κι ένα τρίχρονο κοριτσάκι... κι η έγνοια του αν σκοτωνόταν ήταν πως θα τις άφηνε μόνες κι απροστάτευτες.
Γενναίοι παρά ταύτα κι οι δυο ορμούσαν στις μάχες και όποτε ξεκουράζονταν του έπιανε ψιλή κουβέντα ο Ανδρέας. Ειδικά όταν άρχισε να υποφέρει από κρυοπαγήματα έκλαιγε τα βράδια κρυφά απ' τους πόνους, μα δεν το ομολόγησε σε κανέναν παρά μόνο στον τετράποδο φίλο του για να μη φανεί κιοτής και αδύναμος!
Λίγο πριν το άδοξο τέλος του πολέμου ειδοποιήθηκε να φύγει για το σπίτι του μέχρι νεωτέρας ..και ρώτησε που μπορούσε να παραδώσει τον εξοπλισμό του και το ζωντανό. Από κάποια κακή συνεννόηση δεν βρέθηκε ο επόμενος που θα το παραλάμβανε... του ξέμεινε... μα αντί να το παρατήσει και να σκαρφαλώσει σε κάποιο στρατιωτικό όχημα, αποφάσισε να το κρατήσει μέχρι να βρει κάπου να το παραδώσει με ασφάλεια.
Το καβάλησε και άρχισαν να κατηφορίζουν παρέα από το βουνό.
Το ζωντανό είχε σκελετωθεί κι έδειχνε πολύ αδύναμο...έτσι βρέθηκε να το οδηγεί περπατώντας ο Ανδρέας άλλοτε σέρνοντάς κι άλλοτε σχεδόν σπρώχνοντάς το.
Δυο εξασθενημένα πλάσματα που πάλευαν να βρεθούν σε ράγες τραίνου μήπως και καταφέρουν να επιβιβαστούν σε κάποιο και σωθούν απ΄ την αβάσταχτη ταλαιπώρια τους.
Ο Βάζος δεν άντεξε, ξαπλώθηκε μετά από μερικές μέρες και βγάζοντας μια παραπονεμένη γκαρίδα ξεψύχησε!
Ο στρατιώτης έκλαψε για το άτυχο πλάσμα με λυγμούς, όλο το παράπονο,
ο πόνος κι η εξάντληση του βγήκαν εκείνη τη μέρα...και αφού ξέσπασε, έβαλε όσο κουράγιο και δύναμή του είχαν απομείνει να σκάψει ένα λάκκο να το παραχώσει, μην κατασπαράξουν το αγαπημένο του ψοφιμάκι τα άλλα ζώα.
Συνέχισε την πορεία του σα χαμένος μονάχος, λιώνοντας τις ήδη στραπατσαρισμένες αρβύλες του... σκίζοντας κομμάτια από τα ρούχα του του και τυλίγοντας τα πόδια του αρνούμενος να κοιτάξει τα χάλια τους.
Πότε πάνω σε κάποιο κάρο, πότε σε κάποιο στρατιωτικό όχημα, αλλά κυρίως ποδαράτο έφτασε στην Αθήνα κι ήρθε εκείνη η άγια στιγμή που άνοιξε την πόρτα της αυλής και μπήκε σπίτι του αφήνοντας έξω την τελευταία ικμάδα αντοχής του.
Τη χαρούμενη κραυγή της γυναίκας του, την άκουσε σαν από μακριά την ώρα που λιποθυμούσε μπροστά στην ανοιχτή αγκαλιά της.
Ο Ανδρέας κινδύνεψε σοβαρά από σηψαιμία...το δέρμα των ποδιών του είχε λιώσει μαζί με τα κουρέλια και η γάγγραινα είχε προχωρήσει μετά τα δάχτυλα.
Τα γιατροσόφια ενός πρακτικού του έσωσαν τη ζωή ...όμως τα κρυοπαγήματα του άφησαν ισόβιο πρόβλημα το κυκλοφορικό που τον συντρόφεψε έτσι για να μην ξεχνά τις κακουχίες του πολέμου ...και τον ταλαιπώρησε μέχρι την τελευταία στιγμή του.
Στα γεράματά με μηδενική πλέον κυκλοφορία του αίματος, του έκοβαν κομμάτι κομμάτι τα πόδια , φθάνοντας μέχρι τα γόνατα...και ήταν αυτό που οδήγησε έναν κατά τ 'άλλα πολύ γερό οργανισμό στον βασανιστικό του θάνατο!
Ο Ανδρέας έζησε δύσκολα και στην κατοχή δύο φορές κινδύνευσε να εκτελεστεί, παρόλα αυτά στάθηκε τυχερός και επέζησε.
Βεβαίως ουδέποτε έλαβε κάποια τιμητική διάκριση, παράσημο ή αναπηρική σύνταξη ίσως να μην το επεδίωξε κι όλας...εργάστηκε όσο τον βαστούσαν τα πόδια του ...κι ακόμη κι όταν δεν τον βαστούσαν, έζησε τίμια, πρόκοψε κι έφυγε με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια παρ΄όλη την ταλαιπωρία του.
Η ιστορία του προφανώς μοιάζει με πολλών άλλων ανθρώπων που βρέθηκαν στο μέτωπο του 40...τίμησαν την πατρίδα τους και αρκετοί απ 'αυτούς τα κατάφεραν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Τα χρόνια κύλησαν ...κάποιοι είτε από δω είτε από κει...έδρεψαν δάφνες και πήραν τα εύσημα της συμμετοχής τους στον πόλεμο και την αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων.
Η Εθνική γιορτή που αρκετοί λοιδορούν θεωρώντας πως ίσως δεν θα έπρεπε καν να υφίσταται...για μας τους απογόνους κάθε ανώνυμου στρατιώτη, είναι ημέρα τιμής και σεβασμού στη μνήμη τους. Του Ανδρέα και κάθε Ανδρέα που το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου κίνησε για το μέτωπο με άγνωστη μοίρα... μα μόνο μια λέξη γνωστή και τιμημένη στα χείλη.
...Ελευθερία !

Αφιερωμένο στη μνήμη του παππού μου Ανδρέα Αλιπράντη
Χρόνια πολλά ! Ζήτω η Πατρίδα μας αγαπητοί γείτονες!
Άννα Μιχαήλ Σαντοριναίου"