Κάτω στον Πειραιά...αναζητώντας λίγη ανθρωπιά!!!

Κοιτάζοντας το facebook  ανακαλύπτει κανείς πολλά πράγματα. Το λεγόμενο "φατσοβιβλίο" δεν είναι τίποτε άλλο από τον καθρέφτη της κοινωνίας μας.
Βλέπεις πράγματα αρνητικά, αλλά βλέπεις -έστω και σπάνια- πράγματα θετικά.
Στα θετικά συγκαταλέγω την ανάρτηση της δημοσιογράφου Ηλιανής Μηλοπούλου, για ένα περιστατικό που έζησε και το περιγράφει με ανθρωπιά και ειλικρίνεια που την τιμά.
Σας το μεταφέρω όπως ακριβώς το ανήρτησε. Είναι συγκινητικό:

"Στον Πειραιά είναι απερίγραπτο αυτό που συμβαίνει.

Στο λιμάνι. Οχι σε όλο τον Πειραιά. ( Να σημειωθεί αυτό γιατί το να μη συμβαίνει στη γειτονιά σου δεν σημαίνει πως είναι κουβεντιαστό).

Ξέρω πως δεν γράφω κάτι νέο...Εκατοντάδες άνθρωποι σε σκηνές...Εκατοντάδες στο δρόμο. Ψάχνουν ένα κιόσκι μερικοί που έχουν μικρά παιδιά.

Κάποιοι έχουν κάνει μικροεγκατάσταση σε στάσεις λεωφορείων να αποφύγουν τη βροχή. Παιδιά κλαίνε.

Μπροστά από περίπτερο περνούσα πριν από λίγο. Δυο παιδάκια βλέποντας όλα αυτά που είχε, έκλαιγαν και τραβούσαν από το χέρι τη μητέρα τους να τους αγοράσει κάτι. Η γυναίκα, μια νέα κοπέλα με μισοβρεγμένα ρούχα κοίταζε τι μπορούσε να τους πάρει. Ο περιπτεράς βγήκε κι άρχισε να πιάνει και να τους δίνει. Το είδαν άλλοι που στέκονταν λίγο πιο πέρα. Πλησίασαν κι αυτοί...Μοίραζε εκείνος. Έπιανε και με τα δυο του χέρια, πακέτα με κρουασάν, με καραμέλες, με μπισκότα. ..

Τι κάνεις βρε άνθρωπε; του φώναξε ένας περαστικός; Τι κάνεις; Θα αδειάσει το μαγαζί σου και μετά ποιός θα στο γεμίσει; Αυτοί θα φύγουν...Εσύ θα μείνεις και θα είσαι και ταπί...Τι κάνεις μωρέ;

Δεν μου φάνηκε να κατάλαβε , να άκουσε , ο περιπτεράς. Στεκόμουν. Κοίταζα. Κάποια στιγμή όταν σχεδόν όλα είχαν χαριστεί ο περιπτεράς εξοντωμένος από την- εσωτερική- πίεση του, στάθηκε και κοίταζε όλα τα απλωμένα χέρια.

Κι εγώ, το πάνδειλο άτομο, τον ρώτησα, πως είστε; Με κοίταξε.. Δεν μου μίλησε. Λέξη. Γύρισα να φύγω κι αισθανόμουν απίστευτα ηλίθια για την ανοησία που τον είχα ρωτήσει...

Είχα απομακρυνθεί και μου φώναξε, Θα ήθελα να έχω ένα μαγαζί δέκα χιλιάδων τετραγωνικών γεμάτο τρόφιμα και ρούχα και να τα μοιράσω.

Έφευγα, ήμουν ήδη μακριά αλλά τον άκουσα και ένιωσα πόσο ηλίθια είμαι. Κι είμαι 56 ετών. Πόσο να μεγαλώσει ο άνθρωπος για να καταλάβει; Και μετά κατάλαβα. Δεν είναι θέμα ηλικίας. Είναι το τι αισθάνεται ο άνθρωπος. Ήμουν λίγη..."