Ο λαός θέλει λύση και δεν τον νοιάζει ποιος θα την εφαρμόσει

Πριν μερικές ημέρες γράφαμε ότι για πρώτη φορά η Κομισιόν στα σενάρια που συζητά έχει βάλει και το σενάριο της εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ.

Πρόκειται για ένα σενάριο που συζητείται πλέον σε πολύ υψηλά κλιμάκια και φυσικά εν κρυπτώ, καθώς ο «ξαφνικός θάνατος» της ελληνικής οικονομίας δεν θέλει να βρει απροετοίμαστος την Ευρώπη.

Δυστυχώς τις πληροφορίες μας επιβεβαίωσε και το Reuters

με χθεσινό τηλεγράφημά του.

Ενώ το οικονομικό πρακτορείο Bloomberg επιβεβαιώνει κι αυτό τις πληροφορίες παραθέτοντας και τα σενάρια για τον τρόπο εξόδου από το ευρώ με σημαντικότερο εκείνον του παράλληλου νομίσματος.

Την κατάσταση διεθνώς επιδεινώνουν οι New York Times που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα κράτος «ζόμπι», ενώ στο εσωτερικό η αβεβαιότητα απεικονίζεται από τις έντονες διακυμάνσεις του δείκτη στο Χρηματιστήριο ο οποίος τη μια μέρα που υπάρχουν πληροφορίες για συμφωνία ανεβαίνει 5% και την άλλη μέρα που οι ελπίδες καταρρέουν πέφτει 5%, χωρίς βέβαια να αποκλείονται παιχνίδια κάποιων υψηλόβαθμων οικονομικών και κυβερνητικών παραγόντων, όπως καταγγέλλει με Ερώτησή του στη Βουλή ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Εν μέσω αυτού του κλίματος και της διαρκούς εναλλαγής συναισθημάτων δεν ξέρει τι μπορεί κανείς να αναμένει από την χθεσινή ξαφνική αναχώρηση ελληνικής αντιπροσωπείας για τις Βρυξέλλες. Οι κύριοι Δραγασάκης, Παπάς, Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, μεταφέρουν νέα επικαιροποιημένη πρόταση προς τους δανειστές με την ελπίδα αυτή τη φορά να γίνει αποδεκτή. Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν και οι τρεις… θεσμοί, δηλαδή και το ΔΝΤ, κλιμάκιο του οποίου επιστρέφει και αυτό στις Βρυξέλλες.

Η ουσία είναι ότι πλέον οι δανειστές ζητούν περισσότερα από όσα ζητούσαν τον περασμένο μήνα, αφού οι απαιτήσεις για λήψη μέτρων έχουν φθάσει στα 5,8 δις ευρώ, τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι οι Έλληνες φορολογούμενοι, μεταξύ αυτών και οι αγρότες οι οποίοι μέχρι τώρα είχαν κατά κάποιον τρόπο εξαιρεθεί από τη λήψη σκληρών μέτρων.

Το βέβαιο είναι ότι η οικονομία δεν αντέχει πλέον άλλη αβεβαιότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνία η οποία πλέον θα αποδεχόταν με ικανοποίηση ένα πακέτο σκληρών μέτρων, αλλά αυτό θα ήταν δώρο άδωρο, καθώς η ίδια αυτή ταλαιπωρημένη και «ξεζουμισμένη» κοινωνία δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί και να υλοποιήσει αυτά τα μέτρα, καθώς η φοροδοτικής της δυνατότητα έχει εξαντληθεί.

Συνεπώς το ζήτημα δεν είναι μόνο η αποδοχή των μέτρων, αλλά και η δυνατότητα υλοποίησής τους, αφού ακόμα και τώρα αν ξεφύγουμε από τη χρεοκοπία, αν στα μέτρα που θα περιλαμβάνει το νέο μνημόνιο δεν περιλαμβάνονται και αναπτυξιακές πολιτικές, τότε αυτό που θα αποφύγουμε σήμερα το πιθανότερο να έλθει ως κίνδυνος ή ως βεβαιότητα, ξανά σε λίγους μήνες.

Λύση τώρα λοιπόν, ρεαλιστική και υλοποιήσιμη από την κοινωνία.

Όσον αφορά δε τη δυνατότητα υλοποίησής της από την πολιτική ηγεσία, είναι, όντως, πιθανόν μια τέτοια λύση να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις, αλλά και οι πολιτικοί μας πρέπει να καταλάβουν ότι τον ελληνικό λαό τν ενδιαφέρει μόνο η σωτηρία του και όχι ποιος θα τον κυβερνά.

Όποιος νιώθει ικανός να κυβερνήσει ας κυβερνήσει και θα βρεθούν βουλευτές να τον ακολουθήσουν. Το ερώτημα είναι ποιος από την πολιτική μας ηγεσία νιώθει ότι οι πλάτες του μπορούν να αντέξουν το βάρος επανάληψης της ιστορικής φράσης «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»!

Rigillis18.blogspot/ Παρατηρητής