Γιατί οι εκλογές δεν δίνουν λύση

Η «πόρτα» που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις τρώει η ελληνική κυβέρνηση από τους δανειστές, σε ό,τι αφορά και τις νέες, διορθωμένες, προτάσεις που απέστειλε χθες μέσω των κ.κ. Τσακαλώτου και Παπά, δίνει άλλη τροπή στις εξελίξεις.

Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται αδύναμος να λάβει μόνος του αποφάσεις, όχι γιατί δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει αλλά γιατί δεν μπορεί να ελέγξει το κόμμα του. Ένα κόμμα που ο ίδιος «γαλούχησε» με ιδέες και συνθήματα που τώρα βρίσκει μπροστά του.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση χωρίς ενιαία θέση ταλαντεύεται μεταξύ του εθνικού

καθήκοντος να μη πέσει η χώρα στα «βράχια» και της προσωπικής δικαίωσης του προέδρου της.

Η λοιπή αντιπολίτευση, ακόμα και εκεί που υπάρχουν προτάσεις, όπως στην περίπτωση του «Ποταμιού» η εμβέλεια και η διείσδυση του κόμματος στην κοινωνία είναι μικρή, αφού τείνει να εξελιχθεί σε ελιτίστικο κλάμπ και όχι σε ένα κόμμα με ευρεία απήχηση στην κοινωνία.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μοιάζει εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της με αποτέλεσμα ως μόνη διέξοδος που της απομένει να φαντάζει η προσφυγή στο λαό.

Εκλογές εισηγούνται στον κ. Τσίπρα και κορυφαία στελέχη του, όπως ο κ. Δραγασάκης ή και κορυφαίοι δημοσκόποι της χώρας.

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι σε τι θα συμβάλλουν οι εκλογές για την  απεμπλοκή της χώρας από το αδιέξοδο που έχει προκαλέσει η αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευθεί με ρεαλισμό.

Θα δοθεί λύση στο αδιέξοδο αυτό μετά τις εκλογές; Και πώς;

Μη πει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να δεχθούν την απόφαση του ελληνικού λαού γιατί είδαμε πώς αποδέχθηκαν και την απόφαση του Ιανουαρίου. Μετά από πέντε μήνες στην εξουσία ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ πρέπει να έχουν καταλάβει ότι άλλο η δημοκρατία και άλλο τα οικονομικά συμφέροντα.

Με δεδομένες μάλιστα τις δημοσκοπήσεις ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι θα κερδίσει άνετα τις εκλογές, που σημαίνει ότι το σκηνικό ελάχιστα ή και καθόλου θα αλλάξει.  Το να πάρει ο κ. Τσίπρας αυτοδυναμία δεν σημαίνει ότι θα λυνόντουσαν τα χέρια του. Άλλωστε ο τελευταίος που του δημιουργεί προβλήματα συνοχής σε σχέση με την ψήφιση της συμφωνίας είναι ο κ. Καμένος, ο οποίος φαίνεται πρόθυμος να υπογράψει τα πάντα – κι έχει και δικαιολογία για τα πάντα- αρκεί να μη χάσει το υπουργιλίκι, τα ελικοπτεράκια και τα υποβρύχια…

Ίσως να αποτελούσε μια λύση ενίσχυση του κεντρογενούς χώρου και ανάγκη συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με κεντρογενείς δυνάμεις για να σχηματίσει κυβέρνηση. Αλλά αν αυτό μπορεί να γίνει μετά από εκλογές γιατί δεν γίνεται και από τώρα για να γλυτώσουμε και το κόστος αλλά και την πολιτική απαξίωση;

Μήπως τελικά οι εκλογές είναι ένα όπλο στα χέρια του κ. Τσίπρα για να αφήσει εκτός λίστας όσους αντιτίθενται στη συμφωνία με τους δανειστές με στόχο, μετά τις εκλογές, να αποκτήσει μια καθαρή κεντροαριστερή κοινοβουλευτική ομάδα; Μα αν θέλει αυτό γιατί δεν το κάνει και τώρα, χωρίς εκλογές; Γιατί βέβαια δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι εκείνοι που θα κοπούν από τις λίστες θα μείνουν με «σταυρωμένα χέρια», δεν θα προσπαθήσουν να εκπροσωπήσουν ένα μεγάλο κομμάτι της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνοντας ότι μένουν πιστοί στον αντιμνημονιακό αγώνα ή ότι δεν επηρεάζουν σημαντικό μέρος της κοινωνίας; Άρα λοιπόν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάλι μέσα στα πόδια του θα τους έχει. Που σημαίνει πως αν ήθελε να απαλλαγεί από αυτούς και να προχωρήσει σε μια εθνική συνεννόηση με τα άλλα κόμματα θα μπορούσε να το πράξει και τώρα, και όχι αφού θα έχει καταστραφεί η Ελλάδα.

Τότε για ποιο λόγο συζητούν σοβαρά για  εκλογές και μάλιστα τις προβάλλουν ως προοπτική λύσης;  Αφού και μετά τις εκλογές τα ίδια αδιέξοδα θα υπάρχουν. Ή νομίζει κανείς ότι μετά τις εκλογές θα έχει ανανεωθεί το σώμα των Βουλευτών και θα υπάρχουν άλλοι πιο ρεαλιστές, πιο λογικοί… Οι ίδιοι θα είναι αφού οι εκλογές θα γίνουν με λίστα.

Αφού είναι έτσι τα πράγματα γιατί λοιπόν οι πολιτικοί αρχηγοί δεν επιζητούν τώρα μια λύση; Γιατί δεν κάθονται στο τραπέζι για πάρουν από κοινού αποφάσεις; Αφού οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα είναι τέτοιες που θα επηρεάσουν για πολλά πολλά χρόνια την πορεία της χώρας και υπερβαίνουν τον βίο μιας κυβέρνησης.

Οι πολιτικοί αρχηγοί μας πρέπει να καταλάβουν κάτι που προϋπάρχει αυτών. Κι αυτό είναι η έννοια της θυσίας για την πατρίδα. Ο Αγαμέμων για να πνεύσει ούριος άνεμος θυσίασε την κόρη του. Οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να αποφασίσουν ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να θυσιάσουν τη δική τους Ιφιγένεια. Και  Ιφιγένεια για τους σύγχρονους πολιτικούς μας είναι οι φιλοδοξίες τους. Πρέπει να καταλάβουν ότι φιλοδοξίες και εθνικό καθήκον δεν πάνε μαζί. Αν το κατανοήσουν ίσως βρουν το θάρρος, ίσως βρουν τη δύναμη και το κουράγιο για να πάρουν – με πρώτον τον πρωθυπουργό- τις αποφάσεις που πρέπει.

Rigillis18.blogspot/ Παρατηρητής