Δυστυχώς νικήσατε σύντροφοι...

Του Κώστα Στούπα – capital.gr

Μετρώντας τα κόκκινα άστρα κι εκείνα που έχουν το χρώμα του δαμάσκηνου.
Ο ήλιος ανατέλλει από την πύλη της γλώσσας σου.
Οι ώρες μου νυμφεύονται τη σκιά.
Δεν αφουγκράζομαι πια για το τρίξιμο μιας καρίνας
Πάνω στις γυμνές πέτρες της αποβάθρας.
Σύλβια Πλαθ - Κολοσσός 

Για να καταλάβει κάποιος το αδιέξοδο που βρίσκεται η Ελλάδα, μετέωρη μεταξύ Ευρώπης και Τρίτου Κόσμου, θα πρέπει να κατανοήσει το αδιέξοδο της ελληνικής αριστεράς, που μοιάζει με ένα δραπέτη της ιστορίας

που δεν έχει μέρος να κρυφτεί.

Το δράμα αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ριζοσπαστική αριστερά στην Ευρώπη είναι πως δυο από τους βασικούς θεμελιωτές της στη μεταπολεμική περίοδο, ο Λουί Αλτουσέρ και ο Νίκος Πουλατζάς όταν βρέθηκαν σε αδιέξοδο προτίμησαν την αυτοκτονία από την αυτοαναίρεση μέσω της παραδοχής του λάθους. 

Με αυτήν την έννοια έντιμη αριστερά στην Ευρώπη ήταν αυτή του ΚΚ Ιταλίας του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ η οποία μετά την πτώση του κόκκινου άστρου πάνω από το Κρεμλίνο (όπως έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος) προτίμησε να αυτοδιαλυθεί παρά να εξευτελιστεί. 

Το ’48 όταν αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν το γ.γ. του ΚΚ Ιταλίας Παλμίρο Τολιάτι και είχαν δημιουργηθεί συνθήκες εμφυλίου, όταν αυτός μετά από μέρες συνήλθε από το κώμα το πρώτο πράγμα που είπε ήταν να κατεβάσουν τα όπλα και να αποφύγουν τον εμφύλιο. 

Στην Ελλάδα αντιθέτως δεν αποφύγαμε τον εμφύλιο και σ’ αυτό φέρνουν ευθύνη αμφότερα τα άκρα. Αυτό της δεξιάς γιατί επεδίωξε να ωθήσει τους άλλους στην ανταρσία για να τους εξοντώσει και αυτό της αριστεράς  γιατί δεν διάβασε σωστά τους συσχετισμούς δυνάμεως και προτίμησε να θυσιάσει τη χώρα για να έχει ο Στάλιν ένα χαρτί να "μπλοφάρει".

Η ελληνική αριστερά φέρει στο DNA της τα γονίδια της αυτοκαταστροφής και της μαρτυρικής υπόστασης. Συνδυάστε αυτό με την ανατολίτικη αποστροφή στην κοινή λογική και την έφεση στη μεταφυσική, το παράλογο και τη συνωμοσιολογία και θα έχετε το σενάριο της τέλειας καταιγίδας. 

Π.χ. όταν το πρόβλημα και το αδιέξοδο των 3 εκατ. συνταξιούχων και των 2,5 έως δυνητικά 4 εκατ. εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι γνωστό,  δεν επιστρατεύεται η λογική για να εξευρεθεί λύση αλλά η μυστική καρτερικότητα της καθ’ ημάς ανατολής του έχει ο Θεός. Ήτοι, θα προκύψει κάποια λύση από τον ουρανό.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η κοινωνία στην εκτίμηση αν θα υπάρξει συμφωνία ή όχι δεν λαμβάνουν σαν αφετηρία τις βασικές θέσεις των κειμένων των 47 σελίδων της κυβέρνησης και άλλων 3 σελίδων στη συνέχεια και το κείμενο των 7 σελίδων των εταίρων και την απόσταση που τα χωρίζει, αλλά τη μεταφυσική της πολιτικής συμφωνίας όπως αυτό θα μπορούσε να αποτυπωθεί από τη σημειολογία του τρόπου που χαιρέτησε ο Γιουνκέρ τον Τσίπρα ή πόσο εγκάρδια του χαμογέλασε η Μέρκελ. 

Οι εξελίξεις της Τετάρτης μετά το μεσημέρι δημιούργησαν την αίσθηση πως επίκειται κάποια συμφωνία. Για πολλοστή φορά η κυβέρνηση μίλησε για συμφωνία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποτρέψει την κατάρρευση των τραπεζών και της οικονομίας. Η κατά 2,3 δισ. αύξηση του ELA  την Τετάρτη δείχνει το βαθμό επιδείνωσης και το οριακό σημείο πλέον με 83 δισ. ELA  σε συνολικά 119 δισ. ευρώ άνοιγμα των τραπεζών.

Η Ελλάδα συνεχίζει να κρέμεται από μια κλωστή και την κλωστή αυτή δεν την έχει κόψει, ενώ θα μπορούσε, ο Ντράγκι.

Ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να είναι παγιδευμένος μεταξύ αυτών που υπόσχονταν ανεύθυνα και δημαγωγικά προεκλογικά και της πραγματικότητας.

Ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως έχει αντιληφθεί πως ρήξη και χρεοκοπία της χώρας θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με πρώτο υποψήφιο να του επιρρίψουν τις ευθύνες την επομένη τον ίδιο. 

Από λάθος ανάγνωση των συσχετισμών στην Ευρώπη προσπάθησε να εκβιάσει μια συμφωνία που θα μπορούσε να την παρουσιάσει σαν επιτυχία, αλλά απέτυχε.

Ο πρωθυπουργός όμως εμφανίζει ορατά πλέον σημάδια αδυναμίας ελέγχου της κυβέρνησης, της κοινοβουλευτικής ομάδας και του κόμματος. 

Το αδιέξοδο αυτό ήταν ορατό εδώ και χρόνια. Τώρα επιβεβαιώθηκε.

Σαν ύστατη προσπάθεια, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν την Τετάρτη το απόγευμα, μπροστά στο αδιέξοδο της ρήξης που υποβάλει η μη συμφωνία, αντιπρότεινε την παράταση της υπάρχουσας για 9 μήνες μέχρι το Μάρτιο του 2016.

Αντιπρότεινε δηλ. την επέκταση του μνημονίου  του 2012 των Σαμαρά -Βενιζέλου που με λύσσα πολέμησε. Αυτό που υποτίθεται πως κατάργησε ή θα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο. 

Η επέκταση όμως της συμφωνίας αυτής μετά την 20η Φεβρουαρίου και η αβεβαιότητα που τη συνόδεψε είχε σαν συνέπεια μέχρι τώρα τη φυγή καταθέσεων, την αύξηση των κόκκινων δανείων, το πάγωμα της αγοράς και της οικονομίας, την επάνοδο σε ύφεση, την αύξηση της ανεργίας, την επιδείνωση των προσδοκιών για την τουριστική κίνηση φέτος, την αδυναμία δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος χωρίς μέτρα κλπ.

Γιατί η επέκταση αυτής της συμφωνίας για άλλους 9 μήνες θα αλλάξει το καλπάζον αρνητικό κλίμα;

Αν υπάρξει παράταση της συμφωνίας οι αποταμιευτές θα επιστρέψουν τις καταθέσεις στις τράπεζες; Θα προκύψει ενδιαφέρον για ξένες ή ελληνικές επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και κρατικά έσοδα; 

Πιστεύει κανείς σώφρων άνθρωπος πως υπάρχει Έλληνας που θα εμπιστευτεί τις καταθέσεις σε ελληνική τράπεζα, όταν οι κ. Λαπαβίτσας, Λαφαζάνης, Στρατούλης, μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας και το 40-50% της εκλογικής βάσης ζητούν ρήξη και έξοδο από το ευρώ και όχι μνημόνιο και πάση θυσία παραμονή;

Η αποδοχή από τους εταίρους μιας παράτασης της παλιάς συμφωνίας μπορεί να απομακρύνει τον κίνδυνο της ακαριαίας "ασφυξίας" αλλά όχι τη συνέχιση της βαθμιαίας ασφυξίας στην οικονομία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας παραμένει η κοινοβουλευτική δικτατορία μιας πλειοψηφίας 3 εκατ. συνταξιούχων και άλλου 1 εκατ. κρατικοδίαιτων απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία και η πολιτική εκπροσώπηση αυτού το μπλοκ εξουσίας από μια αριστερά με παράδοση στις κινήσεις αυτοκτονίας όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Ο τίτλος σήμερα είναι παράφραση του βιβλίου του Τάκη Λαζαρίδη "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι..." όπου περιγράφει τα αδιέξοδα της ελληνικής αριστεράς. Ο κ. Λαζαρίδης είχε καταδικαστεί σε θάνατο μαζί με το Ν. Μπελογιάννη, αλλά κατάφερε να επιβιώσει και να περιγράψει την αποτυχία των οραμάτων για τα οποία θυσίασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. 

Δυστυχώς γι’ αυτόν και τη χώρα η ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις τελευταίες εκλογές. Αυτές που ίσως εκ των υστέρων αποδειχθούν πως κανένας δεν θάθελε να κερδίσει. 

Κώστας Στούπας 

kostas.stoupas@capital.gr