Η ιστορία δικαίωσης του Αντωνίου του Μέγα - «Η θέληση του λαού για δικαίωσή μου υπερβαίνει τα δικά μου σχέδια και επιθυμίες»

Ο Αντώνιος Σαμαράς, δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα (τα γονίδια δεν διασφαλίζουν το αποτέλεσμα της ποιότητας του διαδόχου), ονειρευόταν πάντα ότι είναι Μακεδονομάχος σαν αυτούς που περιέγραφε η προγιαγιά του, αν και ώρες – ώρες ονειρευόταν το ιστορικό ίνδαλμά του τον Μέγα Αλέξανδρο…

Ονειρευόταν τον εαυτό του κατακτητή και τροπαιούχο να συνεπαίρνει τον κόσμο με τα κατορθώματά του που θα έσωζαν την πατρίδα!!!

Η διαδρομή του στην πολιτική μπορεί να μην είχε Βουκεφάλα, είχε όμως ορισμένους καλούς και

πιστούς φίλους, στους οποίους, σε αντίθεση με ό,τι έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος, όχι μόνο άκουγε, αλλά τους είχε παραδώσει τα κλειδιά της ηγεσίας και ενίοτε οι συνομιλητές του και οι αντίπαλοί του ένιωθαν ότι κάθονται αυτοί, οι φίλοι, και όχι αυτός, ο… ηγέτης, στον βασιλικό θρόνο.

Ένας από αυτούς τους φίλους είναι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος μετά τη μακρά περιπλάνησή του στα βασίλεια της Αριστεράς, βρήκε καταφύγιο στην Αυλή του Αντωνίου και προήχθη σε παρακοιμώμενό του. Δεν ανοίγει το στόμα του πλέον ο Αντώνιος χωρίς την έγκριση του Χρύσανθου.

Ο Χρύσανθος ήταν άλλωστε πάντα στο πλευρό του σε όλη τη μακρά εκστρατεία του από τις άγονες πεδιάδες της Πολιτικής Άνοιξης έως την κατάκτηση του στέμματος της του μεγάλου Βασιλείου της Κεντροδεξιάς της Νεοδημοκρατίας, από το οποίο είχε εξοστρακισθεί για παλαιότερα ατοπήματά του τα οποία του είχαν προσδώσει τον τίτλο του «Εφιάλτη».

Ο Αντώνιος με τη βοήθεια του Χρύσανθου είχε όχι μόνο κατακτήσει τον πολυπόθητο θρόνο αλλά είχε πείσει το λαό ότι μπορεί να σώσει την πατρίδα και έτσι αναδείχθηκε σε ηγέτη του βασιλείου. Η περίοδος όμως της βασιλείας του ήταν γεμάτη από επώδυνες αποφάσεις που έσωσαν μεν προσωρινά την πατρίδα, ανάγκασαν όμως το λαό να δώσει αλλού τα κλειδιά του βασιλείου.

Προδομένος πια ο Αντώνιος, έμεινε κλεισμένος στα ανάκτορα της Συγγρού μη μπορώντας να πιστέψει πως αυτός που είχε δώσει και το μάτι του σε μια από τις μάχες, βίωνε την εγκατάλειψη εκείνων τους οποίους προσπαθούσε να σώσει. Πολλοί εκ των αυλικών και των στρατηγών του αναγκάσθηκαν να του πουν την αλήθεια και να του δείξουν ως υπεύθυνο της καταστροφικής ήττας τον παρακοιμώμενό του και Αρχιστράτηγο στην τελική αναμέτρηση που έλαβε χώρα στα μαρμαρένια αλώνια της Δημοκρατίας στις 25 Ιανουαρίου, τον έμπιστό του Χρύσανθο.

Ο Αντώνιος έδειξε να συγκλονίζεται και υποσχέθηκε στο στρατό του ότι θα γίνουν αλλαγές στην ηγεσία του στρατεύματος. Ορισμένοι στρατηγοί μάλιστα του ζήτησαν να αποχωρήσει από την ηγεσία του νεοδημοκρατικού βασιλείου και ο ίδιος, αλλά αυτός, ως άλλος Περικλής ήξερε να χειρίζεται το λόγο και να υπόσχεται νέο Χρυσού Αιώνα, και ως άλλος Αλέξανδρος διαβεβαίωνε για νέες κατακτήσεις φέρνοντας ως παράδειγμα τον Γαλάτη Σαρκοζί.

Στόχος του να κερδίζει συνεχώς χρόνο ώστε να επαναφέρει στο προσκήνιο των μαχών από τα σκοτεινά δώματα του ανακτόρου της Συγγρού τον σύμβουλό του και μοναδικό, πλέον, έμπιστό του Χρύσανθο.

Ο μυστικοσύμβουλος εμπνέοντας τον άνακτα Αντώνιο, του ενέπνευσε τη στρατηγική της κατά μέτωπον επίθεσης στους αντιπάλους σφετεριστές του θρόνου του βασιλείου της πατρίδος, τακτική που φέρει την επιστημονική ορολογία «σκληρό ρόκ», με απώτερο σκοπό να συσπειρώσει το στράτευμα και τους στρατηγούς προωθώντας τη λογική ότι «την ώρα της μάχης δεν αλλάζουμε στρατηγό». Και τελικό στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο τον Χρύσανθο και να μη χάσει ο ίδιος τον θρόνο του βασιλείου της Νεοδημοκρατίας.

Οι «δελφίνοι» του όμως αντελήφθησαν ότι ο Χρύσανθος αν και θεωρητικά είχε αποσυρθεί κινούσε τα νήματα και υπαγόρευε αποφάσεις στον Αντώνιο, ο οποίος κουρασμένος ψυχικά πολλές φορές κλεινόταν στο ανάκτορο της Συγγρού και έπεφτε σε περίσκεψη και διαλογισμό, ονειρευόμενος το λαό να έχει κλείσει τις λεωφόρους της πρωτευούσης και απελπισμένος να του ζητεί επιμόνως να αναλάβει το τιμόνι του εθνικού σκάφους για να σώσει την πατρίδα.

Σε μια μάζωξη των μαχητών της πρώτης γραμμής, όπου ο Χρύσανθος έκανε μια από τις πρώτες δειλές εμφανίσεις του η γοργόνα Θεοδώρα τον ρώτησε: «Χρύσανθε, ζει Αντώνιος;» Μέσα στον ενθουσιασμό του ο Χρύσανθος της απάντησε: «Ζει και βασιλεύει και το κόμμα κυριεύει».

Οι οφθαλμοί της Θεοδώρας και άλλων συνδιεκδικητών του στέμματος της Νεοδημοκρατίας, όπως του Νικολάου του Φαίακος, του Ευριπίδου του Θρακός, του Δημητρίου του Μεγαλοπρεπούς εξ Αυγείου ορμώμενου, εξήλθαν των κόγχεών τους και τότε αντελήφθησαν ότι η αδυναμία της μεταξύ τους συνεννόησης προσέφερε χρόνο στον Αντώνιο να ανακάμψει και να επαναφέρει στην πρώτη γραμμή της μάχης ως Αρχιστράτηγό του Χρύσανθο.

Ο δε Χρύσανθος ποιών εν τω μεταξύ την νήσσαν προετοίμαζε τη δράση του Αντωνίου καταστρώνοντας τη στρατηγική του σε δύο επίπεδα:

Πρώτον, την εσωτερική κυριαρχία και

Δεύτερον την κυριαρχία επί του εθνικού βασιλείου, και την επιστροφή του στο θρόνο της πατρίδος ως δικαιωμένου και ως λυτρωτού.

Για να επιτύχει την εσωτερική κυριαρχία του Αντωνίου ο Χρύσανθος, ενεπνεύσθη την ενσωμάτωση στην ηγεσία του στρατεύματος άλλων στρατηγών από το φθίνον βασίλειο της Πασοκοκρατίας. Ονόματα λαμπρά σε άλλες εποχές, τα οποία τώρα ήταν ορφανά και στα οποία σκόπευε να απευθύνει πρόσκληση μέσω του Αντωνίου. Ο συλλογισμός του ήταν απλός. Αφού δεν μπορούσε να αλλάξει στρατηγούς θα διεύρυνε το σώμα των στρατηγών με πρόσωπα στα οποία θα προσέφερε ξανά εξουσία ώστε να αποδυναμώσει την δύναμη των υφισταμένων. Βέβαια δεν είχε ρωτήσει τους στρατηγούς της πασοκοκρατίας αν ήθελαν να συνδράμουν στην προσπάθεια του Αντωνίου, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. «Μήπως έχουν και τίποτε άλλο να κάνουν;», διερωτάτο.

Παραλλήλως θα οργάνωνε το πανηγύρι του βασιλείου της Νεοδημοκρατίας υπό τον βαρύγδουπο τίτλο της Εθνικής Συνδιασκέψεως προκειμένου ο λαός που ο ίδιος θα είχε επιλέξει να παρίσταται, δια χειροκροτημάτων και αλαλαγμών να επαναβεβαιώσει ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον Αντώνιο από τον οποίο θα απαιτούσε δικαίωση.

Τα υπόλοιπα ήταν ζήτημα χρόνου… Καθώς τα πάντα θα κατέρρεαν στο εθνικό βασίλειο (γιατί κανείς άλλος κυβερνήτης δεν έχει τις ικανότητές του) ο λαός αναγκαστικά θα προσέτρεχε γονυπετής στον Αντώνιο και θα ανέκραζε: «Δικαιωμένε Αντώνιε, ανέκαμψε εις τον θρόνο ως λυτρωτής και σώσε την πατρίδα».

Και ο Αντώνιος που θέτει πάντα το συμφέρον του εθνικού βασιλείου υπεράνω όλων και ιδιαίτερα του εαυτού του, θα κάνει και πάλι τη θυσία να εγκαταλείψει την πνευματική ηρεμία και γαλήνη του βασιλείου της Συγγρού για να σώσει την πατρίδα. Συνηθίζει άλλωστε να λέει: «η θέληση του λαού να τον σώσω υπερβαίνει τις δικές μου επιθυμίες…». Δικαιολογημένα λοιπόν την κρίσιμη ώρα ως παράκλητος θα αναφωνήσει: «Θα σας σώσω!!!»

Rigillis18.blogspot/ Χ.Ψ.Α